بررسي زمان و نمود در گويش بختياري

پژوهش حاضر مطالعه‌اي توصيفي تحليلي است كه به بررسي انواع زمان افعال و همچنين انواع نمود در گويش بختياري مي‌پردازد. داده هاي اين پژوهش از طريق مطالعۀ ميداني و ضبط 10 ساعت مصاحبه با گويشوران بختياري بر اساس اصول واژه‌شناسي كاتامبا و استنهام (2007) مورد تجزيه و تحليل توصيفي قرار گرفته‌اند. در گويش بختياري برخلاف زبان فارسي شناسه‌ها به فعل اصلي مي‌چسبند و فعل معين (بودن) بدون تغيير مي‌ماند. ساختار اصيل ماضي بعيد همچون ديگر اركان گويش بختياري از نفوذ زبان فارسي مصون نمانده و مي‌رود كه فرو ريزد و فراموش شود. ماضي بعيد نيز در گويش بختياري مثل فارسي است، فقط به جاي «بود» از «بيد» يا «بي» يا «وي» استفاده مي‌شود. براي بيان زمان آينده در اين گويش معمولاً همان مضارع اخباري به‌كار مي‌رود. در گويش بختياري قرار‌دادن تكواژ تصريفي /e/ در آغاز فعل، قبل از ستاك فعلي بيانگر نمود ناقص است. براي نشان‌دادن رخداد فعلي كه كاملاً به پايان رسيده است مي‌توان از گذشتۀ ساده يا ماضي بعيد استفاده كرد. در اين گويش ساخت‌هايي به صورت گذشتۀ كامل و داراي نمود كامل هستند. نتايج اين پژوهش مي‌تواند در دستيابي به ساخت دستوري اين گويش كمك كند.