مفهوم سازي هاي فرهنگي «زندگي» در قرآن كريم با تأكيد بر حيطه اقتصادي

زبان شناسي فرهنگي به بررسي رابطه بين زبان و فرهنگ و تأثير متقابل آن ها مي‌‌پردازد، در اين ديدگاه زبان زير مجموعه اي از فرهنگ به شمار مي‌‌آيد كه ويژگي هاي گوناگون فرهنگ را منعكس مي‌‌كند. از ابزارهايي كه زبان شناسي‌فرهنگي براي رسيدن به هدف خود از آن بهره‌گرفته است استعاره‌هاي مفهومي‌است؛ چرا، كه استعاره‌هاي مفهومي‌به طور اتفاقي ساخته نمي‌‌شوند، بلكه بر اساس كنش‌هاي متقابل و پايدار با فرهنگ پايه ريزي مي‌‌شوند. مطالعه ي حاضر به مفهوم‌سازي «زندگي» در قرآن با تمركز بر گونه‌هاي اقتصادي رايج نزد مردمان عصر نزول پرداخته است تا از اين طريق بازتاب گونه‌هاي رايج در مفهوم سازي «زندگي» را در كل آيات قرآن بكاوند. بررسي‌هاي صورت گرفته حاكي از آن است كه در مي‌ان گونه‌هاي رايج اقتصادي، گونه «تجارت» با بسامد بالاتري نسبت به ساير گونه‌ها در مفهوم سازي استعاري «زندگي» بكار گرفته شده است و پس از آن شاهد مفهوم‌سازي «زندگي» از طريق گونه‌هاي اقتصادي زراع، دامدار، شكار، غارت و صنعتگري هستيم. داده‌ها بيانگرآن است قرآن از الگوهاي رايج در فرهنگ براي مفهوم‌سازي و توليد استعاره‌هاي حوزه «زندگي» بهره گرفته است و پس از نزديكي به انديشه مخاطب با توليد استعاره‌هاي مفهومي‌و به كارگيري آن درون روابط جديد به ايجاد الگوهاي جديد و انتقال جهان بيني الهي در حوزه «زندگي» مي‌‌پردازد. استعاره‌هاي بكارگرفته شده در حوزه مزبور نه تنها منعكس كننده الگوهاي فرهنگي موجودند، بلكه الگوهاي جديد توليد مي‌‌كنند.