تحليل تقابل آنتاگونيستي سازمان مجاهدين خلق و جمهوري اسلامي ايران

پس از پيروزي انقلاب اسلامي، ائتلاف ميان گفتمان ‌هاي انقلابي به افتراق مبدل گرديد. در اين دوران حاملان گفتمان اسلام سياسي - فقاهتي درون حاكميت و اسلام انقلابي مجاهدين خلق، هر يك، مبنا و غايت انقلاب را متفاوت با ديگري تعريف نموده و خود را عامل و رهبر انقلاب و ديگري را مانعي در جهت نيل به اهداف انقلاب مي‌ دانست. اين امر به ناگزير آنان را در تقابل با يكديگر قرار داد. هر چه شدت و جديت اين تقابل افزايش يافت، خشونت نيز تشديد گرديد. تقابل آنتاگونيستي ميان نيروهاي سياسي و حاكميت، خسارات فراوان سياسي و انساني به انقلاب نوپاي ايران وارد آورد. پرسش پژوهش حاضر اين است كه دلايل تقابل آنتاگونيستي ميان حاكميت و مجاهدين خلق چه بوده است؟ اين پژوهش در راستاي پاسخ به اين سؤال از نظريه و روش تحليل گفتمان لاكلائو و موف استفاده كرده است. در اين پژوهش نشان داده شده است هر يك از گفتمان‌هاي اسلام سياسي- فقاهتي و اسلام انقلابي مجاهدين، «ديگري» را به‌عنوان «بيگانه» و «دشمن» انقلاب تلقي نموده و درصدد طرد و حذف آن برآمد؛ بدين ترتيب ميان دو دشمن نبرد مسلحانه به وقوع پيوست.