تحليل رويكرد ابن عربي درباره جايگاه حقيقي و حقوقي امام علي(ع)

محي‌الدين ابن عربي، مقام ويژه‌اي براي اميرالمؤمنين(ع) قائل است؛ او منزلت امام را فراتر از همه آحاد امت اسلامي و حتي فراتر از انبياي ديگر دانسته و ايشان را با القابي مانند سيد عالميان، پيشواي عالم، سر انبياء، نور عالم، نزديك‌ترين مردم به پيامبر(ص) و قسيم بهشت وجهنم خوانده است. او براين باور است كه امام علي(ع) همراه و ملازم با حق بوده و فهم ويژه قرآن به ايشان عطا شده است و بر ساير خلفا برتري دارد. در اين مقاله با روش توصيفي، تحليلي و ميان رشته‌اي، همه مقامات ياد شده و ويژگي‌هاي ممتاز و جايگاه حقيقي و حقوقي امام علي(ع) در انديشه ابن عربي مورد واكاوي قرار گرفته است. حاصل پژوهش اينكه مقام شامخي كه شيخ براي امام علي(ع) قائل است جز براي حضرت ختمي مرتبت(ص) براي هيچ احدي چنين عظمت و منزلتي قائل نيست. او در واقع امامت باطني وجايگاه حقيقي امام را كه بسا رفيع‌تر از امامت ظاهري است، آشكارا پذيرفته است و در پاره‌اي از آثار خود از امامت ظاهري آن جناب نيز سخن گفته و آن را در مواردي به صورت غير مسقيم و با كنايه بيان كرده است.