ارتباط پلي‌مورفيسم ژن آنتاگونيست گيرنده اينتر لوكين- 1 (2234663rs) و ابتلا به ديابت نوع 2 در شهرستان گناباد

مقدمه: ديابت نوع 2، يكي از بيماري‌هاي غيرواگير است كه سالانه بار مالي بسياري را بر سيستم بهداشت درمان تحميل مي‌كند. مطالعات متعددي، نقش عوامل التهابي را در ايجاد و پيشرفت اين بيماري نشان داده است. هدف از مطالعه حاضر، مقايسه پلي‌مورفيسم ژن آنتاگونيست گيرنده اينترلوكين-1 در مبتلايان به ديابت نوع 2 و گروه شاهد بود. روش كار: بعد از تأييد كميته اخلاق دانشگاه علوم پزشكي گناباد، از 100 نفر از افراد مراجعه‌كننده به بيمارستان علامه بهلول گنابادي كه در دو گروه مورد (مبتلا به ديابت نوع دو) و شاهد (سالم) تقسيم شدند، نمونه خون كامل دريافت گرديد. استخراج DNA با استفاده از روش Salting out انجام شد. جهت بررسي پلي‌‌مورفيسم، با استفاده از پرايمرهاي اختصاصي قطعه مورد نظر ابتدا به روش PCR تكثير شده و در نهايت با استفاده از الكتروفورز آلل‌ها شناسايي گرديد. داده‌ها با استفاده از آزمون Chi-Square در سطح معني‌داري كمتر از 5 درصد مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج بررسي پلي‌مورفيسم نشان‌دهنده تفاوت معني‌دار گروه مورد در ژنوتايپ 1/2 (0/001 = P) و 2/2 (0/004 = P) با افراد سالم بود. به طوري كه ژنوتايپ 1/2 باعث افزايش احتمال ابتلا به ديابت نوع دو تا 15 برابر مي‌شد. نتيجه گيري: در جامعه مورد مطالعه، پلي‌مورفيسم ژن آنتاگونيست گيرنده اينترلوكين-1 به صورت معني‌داري در ابتلا به ديابت نوع دو نقش داشته و خطر ابتلا به اين بيماري را افزايش مي‌دهد به نحوي كه افراد داراي آلل 2 احتمال ابتلا به ديابت نوع دو بيشتري دارند.