بررسي شگردهاي ايجاد خلاقيت در نوع ادبي «ناداستان» با تأكيد بر مجموعه كورسرخي اثر عاليه عطايي

«ناداستان خلاقانه» گونه ادبي تقريباً جديدي است كه از اواخر نيمه دوم قرن بيستم، با توجه به دغدغه انسان مدرن براي گريز از غلبه تخيّل در شئون مختلف زندگي، از تلفيق روزنامه‌نگاري و نوع ادبي داستان شكل گرفت و به‌زودي به يكي از محبوب‌ترين گونه‌هاي روايت تبديل گرديد. اصلي‌ترين وجه متمايزكننده اين نوع ادبي از ساير انواع روايت نيز ابتناي آن بر واقعيت است. البته واقعيتي كه رنگي شخصي به خود گرفته و از حالت گزارش صرف به درآمده باشد. دراين‌ميان استفاده از صفت «خلاقانه»، براي ناداستان باعث ايجاد اين سؤال مهم شده است كه منظور از خلاقانه‌بودن اين نوع ادبي چيست؟ و اصولاً بهره‌گيري از چه شگردهايي مي‌تواند متني را شايسته اطلاق اين صفت كند؟ درهمين‌راستا، در اين پژوهش تلاش شد تا با استفاده از روش تحليلي-توصيفي و با هدف شناسايي شگردهاي خلاقانه استفاده‌شده توسط عاليه عطايي، مجموعه كورسرخي -به‌عنوان يكي از آثار برگزيده داخلي در نوع ادبي ناداستان- بررسي و تحليل شود تا ازاين‌طريق به اين سؤال پاسخ داده شود كه كدام شگردها باعث خلاقانه‌شدن گزارش‌هاي نويسنده از مشاهداتش شده است؟ و اينكه اين شگرد‌ها بيشتر معطوف به فرم روايت‌اند يا محتوا؟ نتايج نشان مي‌دهد عطايي توانسته با استفاده از روش‌هايي همچون نمادين‌سازي از طريق تأكيد بر برخي بخش‌ها و يا حذف بخش‌هاي ديگري از واقعيت، بهره‌گيري از تكنيك‌هاي نمايشي با چاشني عنصر عاطفه، فضاسازي‌هاي سينمايي و تكرار هدفمند برخي عناصر فرعي در آغاز، ميانه و پايان روايت‌ها در دو سطح فرم و محتوا، روايت‌هايي خلاقانه بيافريند.