نقش خودكنترلي و حساسيت بين‌فردي در نوسانات خلقي در بازماندگان خودكشي

زمينه و هدف: اين مطالعه با هدف بررسي نقش خودكنترلي و حساسيت بين‌فردي در پيش‌بيني نوسانات خلقي در افراد با سابقه خودكشي انجام شده است. درك اين عوامل مي‌تواند به توسعه مداخلات پيشگيرانه و درماني بهتر براي اين جمعيت كمك كند. مواد و روش: اين مطالعه به‌صورت مقطعي با نمونه‌اي از ۲۱۸ نفر از ساكنان تهران انجام شد كه بر اساس جدول مورگان و كرجسي انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از مقياس‌هاي استاندارد براي نوسانات خلقي، خودكنترلي و حساسيت بين‌فردي جمع‌آوري شد. براي بررسي روابط بين متغيرها از همبستگي پيرسون استفاده شد و تحليل رگرسيون خطي براي ارزيابي قدرت پيش‌بيني خودكنترلي و حساسيت بين‌فردي بر نوسانات خلقي انجام گرفت. تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۷ انجام شد. يافته‌ها: آمار توصيفي نشان داد كه ميانگين نوسانات خلقي ۲۸.۳۴ (انحراف معيار = ۶.۱۲)، خودكنترلي ۷۵.۸۹ (انحراف معيار = ۸.۴۷) و حساسيت بين‌فردي ۶۳.۲۳ (انحراف معيار = ۷.۹۸) است. تحليل همبستگي پيرسون نشان داد كه بين خودكنترلي و نوسانات خلقي همبستگي منفي معني‌دار (r = -0.42, p 0.01) و بين حساسيت بين‌فردي و نوسانات خلقي همبستگي مثبت معني‌دار (r = 0.36, p 0.01) وجود دارد. تحليل رگرسيون نشان داد كه خودكنترلي (B = -0.29, p 0.001) و حساسيت بين‌فردي (B = 0.22, p 0.001) پيش‌بين‌هاي معني‌داري براي نوسانات خلقي هستند و ۲۶ درصد از واريانس نوسانات خلقي را تبيين مي‌كنند (R² = 0.26). نتيجه‌گيري: يافته‌ها نشان مي‌دهد كه خودكنترلي پايين و حساسيت بين‌فردي بالا با افزايش نوسانات خلقي در افراد با سابقه خودكشي مرتبط است. اين نتايج اهميت بهبود خودكنترلي و مديريت حساسيت بين‌فردي را در مداخلات درماني براي كاهش نوسانات خلقي و پيشگيري از رفتارهاي خودكشي در اين جمعيت برجسته مي‌سازد.