مقايسه اثربخشي آموزش زوج درماني هيجان محور مبتني بر مدل آسيب دلبستگي و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر احساس مثبت به همسر و انصراف از طلاق

هدف: اين پژوهش به منظور مقايسه اثربخشي آموزش زوج درماني هيجان محور مبتني بر مدل آسيب دلبستگي و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) بر احساس مثبت به همسر و انصراف از طلاق در زنان شاغل در كادر درمان آسيب ديده از خيانت زناشويي در استان لرستان در زمان شيوع كرونا انجام شد . مواد و روش: اين م العه نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه هاي كنترل و آزمايش انجام شد. جامعه آماري شامل زنان شاغل در كادر درمان استان لرستان بود كه به دليل خيانت زناشويي همسر در دوران كرونا به مراكز مشاوره مراجعه كرده بودند. 30 نفر از اين زنان به صورت تصادفي در سه گروه زوج درماني هيجان محور، ACT و كنترل تقسيم شدند. ابزارهاي جمع آوري داده ها شامل پرسشنامه احساس مثبت به همسر و پرسشنامه ميل به طلاق روزلت بود. مداخلات درماني به مدت 8 جلسه 90 دقيقه اي در طول دو ماه برگزار شد . يافته ها: نتايج نشان داد كه هر دو رويكرد زوجدرماني هيجان محور و ACT به طور معناداري موجب افزايش احساس مثبت به همسر و كاهش تمايل به طلاق در مقايسه با گروه كنترل شدند. زوج درماني هيجان محور به طور نسبي اثربخشي بيشتري در افزايش احساس مثبت به همسر داشت. تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر نشان دهنده تفاوت هاي معنادار بين گروه ها و اثرات تعاملي زمان و گروه بود . نتيجه گيري: پژوهش حاضر نشان داد كه هر دو رويكرد درماني زوج درماني هيجان محور و ACT مي توانند در بهبود احساس مثبت به همسر و كاهش تمايل به طلاق در زنان شاغل در كادر درمان آسيب ديده از خيانت زناشويي موثر باشند. اين نتايج مي تواند به مشاوران و درمانگران در ارائه مداخلات موثرتر كمك كند و بهبود كيفيت زندگي و روابط زناشويي را تسهيل نمايد.