اثربخشي مداخله شناختي رفتاري بر كيفيت زندگي و احساس بهزيستي بيماران دياليزي

مقدمه: بيماري مرحله آخر كليه، شرايط باليني را نشان مي‌دهد كه در آن كاركرد دروني كليه دچار زوال غيرقابل برگشتي مي‌شود. اين بيماران به دياليز نياز دارند. تحقيقات نشان داده‌اند به دلايل متعددي دياليز بيشترين آسيب را به كيفيت زندگي فرد وارد مي‌كند. مداخلات مبتني بر درمان شناختي رفتاري در بيماري‌هاي مزمن مختلفي به‌طور موفقيت‌آميزي باعث تغيير رفتار شده‌اند. هدف مطالعه حاضر بررسي اثربخشي مداخله شناختي رفتاري گروهي بر كيفيت زندگي و احساس بهزيستي بيماران دياليزي بود. روش كار: اين مطالعه در سال 1389 در بخش دياليز بيمارستان هفده شهريور مشهد بر 30 بيمار دياليزي (جنس زن) انجام شد. بيماران به‌صورت تصادفي در دو گروه قرار گرفتند. 15 نفر آزمودني‌ها در گروه آزمايش و 15 نفر در گروه كنترل قرار گرفتند. گروه آزمايش از 10 جلسه هفتگي مديريت استرس برخوردار شدند درحالي‌كه گروه كنترل از هيچ آموزشي برخوردار نشد. هر دو گروه به پرسشنامه‌هاي كيفيت زندگي و احساس بهزيستي قبل و بعد از دوره آموزشي پاسخ دادند. سپس داده‌ها جمع‌آوري و توسط نرم‌افزار spss تجزيه‌وتحليل شد.يافته‌ها: بعد از 10 جلسه هفتگي مداخله شناختي رفتاري، بين دو گروه اختلاف معني- داري حاصل شد، براي كيفيت زندگي بيماران دياليزي (p = 0/001) و احساس بهزيستي آنان (p = 0/005). نتيجه‌گيري: طبق نتايج، استفاده از اين روش براي بيماران دياليزي مفيد است و باعث بهبود كيفيت زندگي و احساس بهزيستي در اين بيماران مي‌شود؛ بنابراين مي‌تواند براي بيماران ديگر نيز مدنظر قرار گيرد.