ارائه مدل علي روابط پنج عامل بزرگ شخصيت و بي‌صداقتي تحصيلي با نقش واسطه‌اي هيجانات خوداگاه و جهت‌گيري هدف

هدف: هدف از اين پژوهش بررسي مدل علي روابط بين پنج عامل بزرگ شخصيت و بي‌صداقتي تحصيلي با نقش واسطه‌اي هيجانات خودآگاه و جهت‌گيري هدفي در دانشجويان دانشگاه پيام نور بود. ; روش‌شناسي: اين پژوهش از نوع توصيفي-همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه دانشجويان دانشگاه پيام نور خرامه بود كه از بين آن‌ها 285 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي استفاده‌شده در اين پژوهش شامل پرسشنامه پنج عامل بزرگ شخصيت گلدبرگ (1991)، پرسشنامه جهت‌گيري هدفي اليوت و مك گريگور (2001)، مقياس بي‌صداقتي تحصيلي مك كاب و تريوينو (1996)، و پرسشنامه هيجانات خودآگاه كوهن و همكاران (2011) بودند. داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از مدل‌سازي معادلات ساختاري تجزيه و تحليل شد. ; يافته‌ها: نتايج نشان داد كه پنج عامل بزرگ شخصيت به صورت مستقيم و معناداري بر جهت‌گيري هدفي، هيجانات خودآگاه و بي‌صداقتي تحصيلي تأثيرگذار هستند. همچنين، جهت‌گيري هدفي و هيجانات خودآگاه به صورت مستقيم و معناداري بر بي‌صداقتي تحصيلي تأثير داشتند. علاوه بر اين، مشخص شد كه ويژگي‌هاي شخصيتي به طور غيرمستقيم و از طريق جهت‌گيري هدفي و هيجانات خودآگاه بر بي‌صداقتي تحصيلي تأثيرگذار هستند. ; نتيجه‌گيري: اين پژوهش نشان داد كه ويژگي‌هاي شخصيتي، جهت‌گيري هدفي و هيجانات خودآگاه همگي نقش مهمي در شكل‌دهي به رفتارهاي بي‌صداقتي تحصيلي دارند. تقويت جهت‌گيري به سمت اهداف يادگيري و كاهش تأكيد بر اهداف عملكردي، به همراه تقويت هيجانات خودآگاه مي‌تواند به كاهش بي‌صداقتي تحصيلي در ميان دانشجويان منجر شود. اين يافته‌ها مي‌تواند به دانشگاه‌ها و سياست‌گذاران آموزشي در توسعه برنامه‌ها و سياست‌هاي پيشگيري از بي‌صداقتي تحصيلي كمك كند.