برآورد و پهنه ‌بندي اميد زندگي در مناطق روستايي ايران

اميد زندگي بيانگر برخورداري از يك سطح بهتر و مناسب تر زندگي است. در نتيجه آگاهي از شاخص فوق در مناطق روستايي به دولتمردان، برنامه‌ريزان روستايي در تصميم گيري كمك مي كند. لذا پژوهش حاضر با هدف برآورد و پهنه‌بندي اميد زندگي در مناطق روستايي ايران براساس داده‌هاي رسمي ثانويه جمعيت شناختي سال 1395 به انجام رسيد. در روش پژوهش براساس داده هاي ثانويه رسمي كشور جدول طول عمر تشكيل و اميد زندگي براي مناطق روستايي استان‌هاي كشور محاسبه گرديد سپس اين مناطق با استفاده از Arc GIS پهنه بندي شدند. بر اساس نتايج تحقيق روستاييان استان تهران در سال 1395 از بهترين وضعيت شاخص اميد زندگي در بين استان‌ها برخوردار بودند، مقدار اين شاخص براي مردم روستايي استان تهران 74.60، براي زنان روستايي 74.71 و براي مردان روستايي 74.50 سال بود. بدترين وضعيت اميد زندگي روستاييان كشور نيز مربوط به استان سيستا‏ن ‏و بلوچستا‏ن بود. به طوري كه مقدار اميد زندگي روستاييان بدون در نظر گرفتن جنسيت 67.26 سال، اميد زندگي زنان روستايي 67.76 سال و براي مردان روستايي 66.76 سال بدست آمد. براساس يافته‌هاي پژوهش بالاترين اميد زندگي در بين همه گروه‌ها و استان‌هاي مورد مطالعه مربوط به زنان روستايي استان تهران با 74.71 سال و كمترين آن مربوط به مردان روستايي استان سيستان و بلوچستان با 66.76 سال بود. در همه استان‌ها زنان روستايي اميد زندگي بيشتري نسبت به مردان روستايي داشتند. در نهايت مردم روستايي استان‌هاي مختلف كشور از نظر شاخص اميد زندگي در سه پهنه خوب، متوسط و ضعيف قرار گرفتند. لذا پيشنهاد مي شود برنامه ريزان و سياست‌گذاران با تخصيص بهينه منابع نسبت به برطرف‌كردن كمبودها و نقصان‌ها در مناطق كمتر برخوردار و بهبود اميد زندگي در ساير مناطق اقدامات متناسب را به عمل آورند.