اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر اميد به زندگي و اضطراب مرگ بيماران مبتلابه ديابت نوع دو

مقدمه: ماهيت مزمن، درمان هاي خسته‌كننده و عوارض ناتوان ساز و تهديدكننده ديابت ابعاد جسمي، رواني، اجتماعي، اميد به زندگي و اضطراب مرگ فرد مبتلا را تحت تأثير قرار مي‌دهد، بنابراين مطالعه حاضر باهدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر اميد به زندگي و اضطراب مرگ بيماران مبتلابه ديابت نوع دو انجام شد.روش كار: روش پژوهش حاضر، نيمه تجربي از نوع پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل به همراه دوره پيگيري بود. جامعه آماري شامل تمامي بيماران مبتلابه ديابت نوع دو داراي فوت نزديكان كه به بيمارستان تخصصي و فوق تخصصي ميلاد در شش ماه دوم سال 1401 مراجعه كرده بودند، از افراد واجد شرايط 30 نفر به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفي ساده (روش برداشتن گوي زوج و يا فرد داخل جعبه) در دو گروه (15 نفر آزمايش و 15 نفر گروه كنترل) جاي‌داده شدند. ابزار گردآوري اطلاعات شامل پرسش‌نامه‌هاي اميد به زندگي اشنايدر و همكاران (۱۹۹۱) و اضطراب مرگ تمپلر و راف (1971) بودند. گروه مداخله در هشت جلسه حضوري ۹۰ دقيقه‌اي در مدت دو ماه به‌صورت گروهي تحت مداخله قرار گرفت و گروه كنترل مداخله معمولي را دريافت نمود. جهت تحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS نسخه 22 و آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر بين گروهي با رعايت پيش‌فرض‌هاي آماري استفاده شد.يافته‌ها: نتايج نشان داد بين ميانگين نمرات اميد به زندگي و اضطراب مرگ بيماران مبتلابه ديابت نوع دو در مراحل پس‌آزمون و پيگيري در مقايسه با مرحله پيش‌آزمون، تفاوت وجود داشت و اين نتايج تا مرحله پيگيري پايدار مانده بود (0.01 P)؛ بنابراين درمان مبتني بر پذيرش و تعهد موجب بهبود اميد به زندگي و كاهش اضطراب مرگ بيماران مبتلابه ديابت نوع دو شد.نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه، درمانگران و ارائه‌دهندگان مراقبت‌هاي بهداشتي درماني سلامت مي‌توانند از درمان مبتني بر پذيرش و تعهد به‌عنوان يك روش درماني تأثيرگذار در بهبود سلامت و وضعيت روانشناختي بيماران مبتلابه ديابت نوع دو استفاده كنند.