اثربخشي رفتار درماني ديالكتيكي بر اميدواري و تاب آوري بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس

مقدمه: مولتيپل اسكلروزيس يكي از شايع ترين بيماري هاي عصبي در انسان است كه ابعاد رواني و اجتماعي و ازجمله اميدواري و تاب آوري فرد مبتلا را تحت تأثير قرار مي‌دهد، بنابراين مطالعه حاضر باهدف تعيين اثربخشي رفتار درماني ديالكتيكي بر اميدواري و تاب آوري بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس انجام شد.روش كار: روش پژوهش حاضر، نيمه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه به همراه دوره پيگيري بود. جامعه آماري در تحقيق حاضر شامل مبتلايان به ام اس واقع در شهر تهران و عضو انجمن ام اس ايران و مراجعه‌كننده به مطب هاي پزشكان متخصص در تهران در نيمه دوم سال 1402 بودند كه تشخيص بيماريشان توسط نورولوژيست محرز شده بود از افراد واجد شرايط 30 نفر به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفي ساده (روش برداشتن گوي زوج و يا فرد داخل جعبه) در دو گروه (15 نفر آزمايش و 15 نفر گروه گواه) جاي‌داده شدند. ابزار گردآوري اطلاعات شامل پرسش‌نامه‌هاي اميدواري اشنايدر و همكاران (۱۹۹۱) و تاب آوري كونر وديويدسون (2003) بودند. گروه مداخله در دوازده جلسه حضوري ۹۰ دقيقه‌اي در مدت دو ماه به‌صورت گروهي تحت مداخله قرار گرفت و گروه گواه مداخله معمولي را دريافت نمود. جهت تحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS نسخه 22 و آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر بين گروهي با رعايت پيش‌فرض‌هاي آماري استفاده شد.يافته‌ها: نتايج نشان داد بين ميانگين نمرات اميدواري و تاب آوري بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس در مراحل پس‌آزمون و پيگيري در مقايسه با مرحله پيش‌آزمون، تفاوت وجود داشت و اين نتايج تا مرحله پيگيري پايدار مانده بود (0.01 P)؛ بنابراين رفتار درماني ديالكتيكي موجب بهبود اميدواري و تاب آوري بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس شد.نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه، مي‌توان از رفتار درماني ديالكتيكي به‌عنوان يك روش درماني تأثيرگذار در بهبود سلامت و وضعيت روانشناختي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس استفاده كرد.