بررسي ديدگاه جان اف هات و علامه جعفري درباره علم و دين

علم و دين و مناسبات ميان آنها كه عناصر حقيقي در حيات معقول بشر هستند و با هم‌گرايي خويش، انسان را به رستگاري مي‌رسانند، از مسائل مهم فلسفي هستند. بحث از رابطه علم و دين سابقه‌اى طولانى در غرب و جهان اسلام دارد. در مقاله حاضر، ضمن گزارش گوشه‌هايي از منازعاتي كه طي قرن‌هاي متمادي، ميان علم و دين شكل گرفته، با استفاده از نظر جان اف هات در كتاب علم و دين: از تعارض تا گفتگو، و بررسي ديدگاه علامه محمدتقي جعفري، رابطه علم و دين را بررسي مي‌كنيم. همچنين با روش تحليلي‌ـ‌توصيفي و تطبيق ديدگاه اين‌دو متفكر، وجوه اشتراك و تمايز آنها روشن مي‌شود. علامه جعفري و جان اف هات، هر دو با رويكرد تأييد موافق‌اند و معتقدند علم و دين، مؤيد و مكمل هم‌اند؛ اگرچه هات ميان رويكردهاي تلاقي و تأييد، در تردد است و گاهي آنها را تلفيق مي‌كند، ولي با اصرار مي‌خواهد نشان دهد كه يافته‌هاي علم را مي‌توان در پژوهش‌هاي فلسفي و كلامي به‌كار برد. يافته‌هاي پژوهش حاضر نشان مي‌دهند كه با توجه به انديشه اين‌دو فيلسوف، مي‌توان به هم‌گرايي دين و دانش حكم داد.