تحليل مقايسه ا‌ي كاركرد روايت در داستان‌ هاي آدمي و سگ اعظم رهنورد زرياب و پِشَك‌ هايي كه آدم مي‌شوند سپوژمي زرياب

قصد اصلي نوشته‌ي حاضر، اين است كه كاركرد و شناخت ساختار و عناصر هسته اي و اصلي روايت را در متن هاي روايي، يكي از عوامل كليدي در شناخت درون مايه‌ي اصلي اثر روايي معرفي كند. تحليل سطوح روايت و طرح پيرنگ در درون دنياي داستاني، نشان مي دهد كه تم اصلي متن داستاني چيست و داستان نويس با چه ترفندهايي مي تواند اين تم يا درون مايه‌ي اصلي را براي خواننده‌ي اثرش به نمايش بگذارد؟ براي رسيدن به اين مهم، سطح روايي و طرح پيرنگ دو داستان از نويسندگان به نام و پركار افغانستان را به گونه‌ي مقايسه اي تحليل و تبيين كرده ايم. داستان آدمي و سگ نوشته‌ي رهنور زرياب، از نويسندگان نام آشناي افغانستان در طول چند دهه‌ي اخير است. فعاليت هاي پيوسته و تعدّد آثارش، او را در رأس پركارترين نويسنده هاي افغانستاني در حوزه‌ي ادبيات داستاني قرار داده است. داستان پِشَك‌هايي كه آدم مي‌شوند، نوشته‌ي سپوژمي زرياب است كه او نيز يكي از داستان نويسان به نام بوده و آشنايي اش با زبان فرانسه توانسته بر كيفيت ساختاري داستان هاي او اثر بگذارد. تحليل مقايسه اي روايت شناختي اين داستا ن ها به خوبي مي تواند درون مايه‌ي اصلي داستان ها را مشخص سازد. مخاطب، با خوانش اين داستان ها بدون تشخيص ساختارهاي روايي، شايد درون مايه‌ي اصلي آن ها را به سادگي درك نكند، اما با دقت و توجه روي ساختارهاي روايي، به اين مهم به راحتي دست مي يابد.