تطبيق شخصيت اصلي دو داستان كوتاه «ويلان الدوله» جمال زاده و «شورتي» ميخائيل نعيمه بر اساس نظريه فردنگر آلفرد آدلر

ادبيات تطبيقي علاوه بر مطالعه رابطه‌ي ادبيات ملت هاي مختلف با يكديگر، وارد حوزه رابطه ادبيات با ديگر علوم انساني نيز مي شود. يكي از اين علوم، روان شناسي است كه در دهه هاي نخستين قرن نوزدهم پاي به عرصه ادبيات گذاشت و نوعي نقد را تحت عنوان «نقد روان شناختي ادبيات» يا «نقد روانكاوانه» پديد آورد. از جمله نظريه هاي كاربردي در زمينه نقد روانكاوانه، نظريه‌ي شخصيت فردنگر «آلفرد آدلر» روان شناس اتريشي است كه جنبه اجتماعي در آن غلبه دارد و چكيده‌ي نهايي آن عبارت است از اينكه انسان عضو مهمي از سيستم اجتماعي است و شخصيتش در همين چارچوب شكل مي گيرد. تشابهاتي ميان شخصيت اصلي دو داستان «ويلان الدوله» محمدعلي جمال زاده و «شورتي» ميخائيل نعيمه از منظر نقد روانكاوانه وجود دارد كه زمينه تطبيقي آنها  براساس نظريه فردگراي آلفرد آدلر  را فراهم مي آورد؛ بنابراين در اين پژوهش با هدف شناخت هرچه بيشتر دو نويسنده و داستان هاي آنها، تلاش مي شود شخصيت اصلي آنها با روش توصيفي - تحليلي و در چارچوب مكتب آمريكايي ادبيات تطبيقي و البته براساس نظريه‌ي روان شناختي فردنگر آلفرد آدلر بررسي تطبيقي شود. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه شخصيت هر دو داستان تحت تأثير محيط و شرايط اجتماعي شكل گرفته است. تحقيق همچنين عقده‌ي حقارت شديد ويلان الدوله و شورتي را نشان داد كه در ويلان الدوله ناشي از نازپروردگي و غفلت و در شورتي، از مشكلات جسمي و عضوي نشأت مي گيرد. شخصيت دو داستان دو مسير متفاوت را براي رسيدن به غايت نهايي دنبال مي كند كه در ويلان الدوله، اين غايت، موفقيت و مصلحت شخصي و در شورتي، موفقيت جمعي و مصلحت اجتماعي است.