مطالعه تجارب مشاوران خانواده قوه قضائيه جهت شناسايي ويژگي‌هاي اثربخش مشاوره خانواده در كاهش اختلافات خانوادگي و تحكيم خانواده

هدف: هدف اين پژوهش بررسي تجارب مشاوران خانواده قوه قضائيه جهت شناسايي ويژگي‌هاي اثربخش مشاوره خانواده در كاهش اختلافات خانوادگي و تحكيم خانواده بود. روش: اين پژوهش كيفي و از نوع پديدارشناسي بود. شركت‌كنندگان در پژوهش شامل 20 نفر (13 زن و 7 مرد) از مشاوران خانواده قوه قضائيه چند شهر ايران در سال 1400-1399 بود. شركت‌كنندگان به شيوه نمونه‌گيري هدفمند و براساس ملاك‌هاي ورود انتخاب شده و نمونه‌گيري تا رسيدن به اشباع ادامه يافت. به‌منظور تجزيه‌وتحليل داده‌ها، در ابتدا داده‌ها ثبت و كدگذاري شده و سپس با استفاده از روش تحليل پديدارشناسي تفسيري ون‌منن مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش شامل 6 مضمون اصلي و 33 مضمون فرعي از تجارب مشاوران به‌عنوان ويژگي‌هاي اثربخش درماني بود. مضامين اصلي به‌دست آمده شامل: اهداف پيگيري‌شده جهت كاهش اختلافات خانوادگي و تحكيم خانواده، ويژگي‌هاي مشاور، اقدامات تسهيل‌گر و پيش‌برنده مشاوره كناردادگاه، شكست مقاومت در مراجعين كناردادگاه، مداخلات دستيابي به تغيير در جهت كاهش اختلافات خانوادگي و تحكيم خانواده و ويژگي‌هاي مكان مشاوره در جهت افزايش اثربخشي مشاوره‌هاي كناردادگاه بود. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش نشان داد مشاوران قوه قضائيه‌اي كه نسبت به ساير همكاران خويش در كار با مراجعين متقاضي طلاق، نرخ طلاق كمتري در پايان جلسات مشاوره داشته و در حل و فصل كردن مشكلات خانواده موفقيت بيشتري كسب مي‌كنند، ويژگيهاي شخصي و اصول حاكم بر جلسات آن‌ها به‌گونه‌اي بوده كه شرايطي ايمن و مطلوب براي اين دسته از مراجعين فراهم مي‌كند و مسير را براي طرح مسائل، شنيدن آن‌ها و در نهايت حل و فصل آن‌ها هموار مي‌كنند.