نقش واسطه‌اي نشخوار فكري و نگراني در رابطۀ بين شفقت خود با علائم افسردگي و اضطراب

پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش واسطه‌اي نشخوار فكري و نگراني در رابطۀ بين شفقت خود با علائم افسردگي و اضطراب در دانشجويان دانشگاه تهران انجام شد. پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي است. جامعۀ آماري آن، دانشجويان دانشگاه تهران در سال تحصيلي 1399-1398 بودند. از اين جامعه، 300 دانشجو به شيوۀ نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند و پرسشنامۀ افسردگي بك ويرايش دوم (BDI-II)، پرسشنامۀ اضطراب آشكار و پنهان اشپيل برگر (STAI)، مقياس پاسخ‌هاي نشخوار فكري نولن-هوكسما (RRS)، پرسشنامۀ نگراني ايالت پنسيلوانيا (PSWQ) و مقياس اندازه‌گيري شفقت خود نف (SCS) را تكميل كردند. تحليل داده‌ها از طريق تحليل مسير با استفاده از نسخۀ 20 نرم‌افزار AMOS انجام گرفت. يافته‌هاي پژوهش نشان داد بين متغير شفقت خود با متغيرهاي افسردگي، اضطراب آشكار و اضطراب پنهان، نشخوار فكري و نگراني همبستگي منفي معنادار (005/0 P) وجود دارد. همچنين براساس تحليل مسير، نگراني و نشخوار فكري، نقشي واسطه‌اي در رابطۀ بين شفقت خود با اضطراب (001/0 P) و افسردگي (005/0 P) دارند. رابطۀ بين شفقت خود با اضطراب و افسردگي يك رابطۀ خطي ساده نيست. نشخوار فكري به‌عنوان متغير واسطه‌اي بين شفقت خود و افسردگي، و نگراني به‌عنوان متغير واسطه‌اي بين شفقت خود و اضطراب عمل مي‌كند. همچنين مي‌توان نتيجه گرفت كه شفقت خود از طريق كاهش نشخوار فكري و نگراني سبب كاهش افسردگي و اضطراب مي‌شود.