اثربخشي درمان متمركز بر هيجان تروما بر كاركرد اجرايي در افرادي با آسيب جنسي (گزارش موردي)

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي درمان متمركز بر هيجان تروما (EFTT) بر كاركرد اجرايي در افرادي با آسيب جنسي بود. روش تحقيق براساس هدف كاربردي، گردآوري اطلاعات كمي از نوع آزمايشي و جامعۀ مورد نظر شامل كليۀ افراد آسيب‌ديدۀ جنسي مراجعه‌كننده به انستيتو تروماي ايران در شهر مشهد در سال 1400 بود (ده نفر شامل شش زن و چهار مرد) كه سه نفر زن طبق ملاك‌هاي ورود به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. در اين پژوهش از پرسشنامۀ تروماي دوران كودكي (CTQ) و تكليف ظرفيت حافظۀ فعال ديداري هيجاني (EVWMC) استفاده شد. روش تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از تحليل ديداري نمودارهاي تغييرات متغيرهاي پژوهش و اندازۀ اثر هريك از متغيرها بر مراجعان و نيز ميزان درصد بهبودي و درصد كاهش تغييرات نمرات آن‌ها از طريق فرمول‌هاي مربوطه با بهره‌گيري از نرم‌افزار SPSS-26 صورت پذيرفت. اندازه‌هاي اثر، اثربخشي نسبتاً زياد درمان متمركز بر هيجان تروما بر ظرفيت حافظۀ فعال افرادي با آسيب جنسي را در هر سه شركت‌كننده هم در دورۀ مداخله و هم در دورۀ پيگيري نشان داد. براساس يافته‌ها، درمان متمركز بر هيجان تروما، طي يازده ماه توانست حافظۀ فعال را در افراد آسيب‌ديدۀ جنسي از نظر باليني بهبود دهد و به جلوگيري از آسيب مجدد جنسي منجر شود.