تعيين اثربخشي درمان پذيرش و تعهد بر خشونت خانگي (خشونت جسماني-روان‌شناختي و خشونت جنسي) در زنان در شرف طلاق

زمينه و هدف: شناسايي عوامل تأثيرگذار بر طلاق مي‌تواند نقش مهمي در پيشگيري از وقوع آن بازي كند. از دلايل اصلي طلاق پديدهٔ خشونت خانگي عليه زنان است؛ بنابراين هدف مطالعهٔ حاضر تعيين اثربخشي درمان مبتني‌بر پذيرش و تعهد بر خشونت خانگي (خشونت جسماني-روان‌شناختي و خشونت جنسي) در زنان در شرف طلاق بود.روش‌بررسي: روش پژوهش حاضر، نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعهٔ آماري را تمامي زنان در شرف طلاق مراجعه‌كننده به اورژانس‌هاي اجتماعي شهر تهران در شش ماه دوم سال ۱۳۹۷ به تعداد ۴۴۰ نفر تشكيل دادند. از جامعهٔ مذكور سي نفر، داوطلب مشاركت در پژوهش به‌صورت نمونه‌گيري دردسترس وارد مطالعه شدند. سپس به‌طور تصادفي در گروه گواه (پانزده نفر) و گروه آزمايش (پانزده نفر) قرار گرفتند. ابزار گردآوري داده‌ها در پيش‌آزمون و پس‌آزمون براي هر دو گروه، پرسش‌نامه‌ٔ خشونت خانگي (نوري و همكاران، ۲۰۱۲) بود. گروه آزمايش در هشت جلسه به‌مدت شصت دقيقه به‌صورت هفتگي، درمان مبتني‌بر پذيرش و تعهد (هريس و هيز، ۲۰۱۹) را دريافت كرد؛ ولي براي گروه گواه هيچ مداخله‌اي ارائه نشد. به‌منظور تحليل داده‌ها از آزمون خي‌دو و روش تحليل كوواريانس چندمتغيري در سطح معنا‌داري ۰٫۰۱=α از طريق نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۲ استفاده شد.يافته‌ها: نتايج نشان داد، پس از تعديل نمرات پيش‌آزمون، ميانگين نمرات خشونت جسماني-روان‌شناختي (۰٫۰۰۱ p) و خشونت جنسي (۰٫۰۰۴=p  ) گروه آزمايش درمقايسه با گروه گواه در پس‌آزمون به‌طور معنا‌داري كاهش داشت. نتيجه‌گيري: براساس نتايج اين پژوهش نتيجه گرفته مي‌شود كه درمان مبتني‌بر پذيرش و تعهد موجب كاهش خشونت خانگي (خشونت جسماني-روان‌شناختي و خشونت جنسي) در زنان در شرف طلاق مي‌شود؛ ازاين‌رو مي‌توان از آن به‌عنوان درماني اثربخش درجهت كاهش مشكلات روان‌شناختي در زنان در شرف طلاق بهره برد.