مقايسهٔ مشكلات بين‌فردي و سبك‌هاي دلبستگي در بزرگسالان با و بدون اختلال نارسايي توجه/فزون‌كنشي

زمينه و هدف: اختلال نارسايي توجه/فزون‌كنشي در بزرگسالان به‌عنوان اختلالي مزمن و ناتوان‌كننده شناخته شده است. پژوهش حاضر با هدف مقايسهٔ مشكلات بين‌فردي و سبك‌هاي دلبستگي در بزرگسالان با و بدون اختلال نارسايي توجه/فزون‌كنشي انجام شد.روش‌بررسي: پژوهش حاضر توصيفي از نوع علّي‌مقايسه‌اي بود. جامعهٔ آماري پژوهش را مراجعه‌كنندگان به مراكز مشاوره و روان‌درماني شهر تبريز در نيمهٔ دوم سال ۱۳۹۸ تشكيل دادند. يك گروه پنجاه‌نفري از بزرگسالان مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره و روان‌درماني شهر تبريز در نيمهٔ دوم سال ۱۳۹۸ كه با تشخيص روان‌پزشك، مبتلا به اختلال نارسايي توجه/فزون‌كنشي بودند، به‌روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. گروه مقايسه شامل پنجاه نفر از افراد بدون اختلال بود كه با گروه اول همتاسازي شدند. سنجش هر دو گروه با استفاده از مقياس دلبستگي بزرگسال (هازن و شور، ۱۹۸۷) و مقياس مشكلات بين‌فردي (هرويتز و همكاران، ۱۹۸۸) صورت گرفت. تجزيه‌وتحليل داده‏هاي پژوهش ازطريق تحليل واريانس چندمتغيري در سطح معناداري ۰٫۰۵ با نرم‌افزار SPSS نسخۀ ۲۳ انجام شد.يافته‌ها: نتايج نشان داد، بين دو گروه در خرده‌مقياس‌هاي مشكلات مربوط به مهارگري (۰٫۰۳۷=p)، قاطعيت (۰٫۰۰۱ p)، مسئوليت‌پذيري (۰٫۰۱۳=p) و صميميت (۰٫۰۳۶=p) تفاوت معناداري وجود داشت؛ اما در مشكلات مربوط به اطاعت‌پذيري (۰٫۳۹۳=p) و مردم‌آميزي (۰٫۱۶۴=p) بين دو گروه تفاوت معناداري مشاهده نشد. همچنين بين دو گروه در سبك‌هاي دلبستگي ايمن (۰٫۰۲۷=p) و اجتنابي (۰٫۰۱۱=p) تفاوت معناداري وجود داشت؛ اما در سبك دلبستگي دوسوگرا بين دو گروه تفاوت معناداري ديده نشد (۰٫۶۶۴=p).نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي پژوهش نتيجه گرفته مي‌شود كه بزرگسالان مبتلا به اختلال نارسايي توجه/فزون‌كنشي درمقايسه با بزرگسالان بدون اختلال در روابط بين‌فردي دچار مشكلات بيشتري هستند و سبك دلبستگي در اين افراد از نوع سبك دلبستگي اجتنابي است؛‌ همچنين در قياس با افراد بدون اختلال دلبستگي ايمن كمتري دارند.