اثربخشي درمان فراتشخيصي يكپارچه بر فقدان لذت‌جويي و ابرازگري هيجاني در فرزندان طلاق شهر بندرعباس

زمينه و هدف: طلاق باعث افزايش فقدان لذت‌جويي و كاهش ابرازگري هيجاني در فرزندان طلاق مي‌شود. درمان فراتشخيصي يكپارچه يكي از روش‌هاي درماني مؤثر در اختلال‌هاي هيجاني است؛ بنابراين هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي درمان فراتشخيصي يكپارچه بر فقدان لذت‌جويي و ابرازگري هيجاني در فرزندان طلاق شهر بندرعباس بود.روش‌بررسي: روش مطالعهٔ حاضر، نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعهٔ پژوهش را فرزندان طلاق مراجعه‌كننده به كلينيك‌هاي خدمات روان‌شناختي شهر بندرعباس در سال ۱۳۹۸ تشكيل دادند. حجم نمونه ۳۴ نفر محاسبه شد. افراد نمونه‌‌ با روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند و با روش تصادفي در دو گروه مساوي آزمايش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمايش درمان فراتشخيصي يكپارچه را در ده جلسهٔ هفتاددقيقه‌اي (هفته‌اي يك جلسه) دريافت كرد و براي گروه گواه آموزش ارائه نشد. ابزارهاي جمع‌آوري داده‌ها در پيش‌آزمون و پس‌آزمون براي هر دو گروه، مقياس فقدان لذت‌جويي (اسنيث و همكاران، ۱۹۹۵) و پرسش‌نامهٔ ابرازگري هيجاني (كينگ و امونز، ۱۹۹۰) بود. داده‌ها با آزمون خي‌دو و روش تحليل كوواريانس چندمتغيري در نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۱۹ تحليل شد. سطح معناداري آزمون‌ها ۰٫۰۵ درنظر گرفته شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد، پس از حذف اثر نمرات پيش‌آزمون، درمان فراتشخيصي يكپارچه باعث تغيير معنا‌دار هر دو متغير فقدان لذت‌جويي و ابرازگري هيجاني در پس‌آزمون در فرزندان طلاق گروه آزمايش در مقايسه با گروه گواه شد (۰٫۰۰۱ p). همچنين ۶۴درصد از تغييرات فقدان لذت‌جويي و ۶۹درصد از تغييرات ابرازگري هيجاني ناشي‌از درمان فراتشخيصي يكپارچه بود.نتيجه‌گيري: براساس نتايج پژوهش نتيجه گرفته مي‌شود، درمان فراتشخيصي يكپارچه بر كاهش فقدان لذت‌جويي و افزايش ابرازگري هيجاني در فرزندان طلاق اثربخشي دارد؛ درنتيجه، درمانگران و متخصصان سلامت مي‌توانند از اين روش درماني براي بهبود ويژگي‌هاي هيجاني به‌ويژه كاهش فقدان لذت‌جويي و افزايش ابرازگري هيجاني استفاده كنند.