بررسي اثربخشي آموزش مهارت‌هاي همدلي بر سازگاري اجتماعي و امنيت رواني دانش‌آموزان پسر متوسطهٔ‌ دوم

زمينه و هدف: سازگاري اجتماعي، سلامت اجتماعي و امنيت رواني را تعيين مي‌كند و در سا‌ل‌هاي اخير به‌عنوان مقوله‌‌اي كه بر اهميت بُعد اجتماعي انسان اشاره دارد، توجه فزاينده‌‌اي به آن شده است. هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي آموزش مهارت‌هاي همدلي بر سازگاري اجتماعي و امنيت رواني دانش‌آموزان پسر دورۀ دوم متوسطه بود.روش‌بررسي: روش پژوهش، نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون‌-‌پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماري را تمامي دانش‌آموزان پسر دورۀ دوم متوسطهٔ شهر عسلويه در سال تحصيلي ۹۹‌-‌۱۳۹۸ تشكيل دادند. از بين آن‌ها تعداد سي نفر از دانش‌آموزان داوطلب واجد شرايط وارد مطالعه شدند و به‌صورت تصادفي در گروه آموزش مهارت‌هاي همدلي (گروه آزمايش) و گروه گواه قرار گرفتند (هر گروه پانزده نفر). صرفاً گروه آزمايش طي هشت جلسهٔ نوددقيقه‌اي به‌صورت هفتگي آموزش مهارت‌هاي همدلي را دريافت كرد. داده‌ها با استفاده از مقياس سازگاري اجتماعي (بل، ۱۹۶۱) و سياهۀ امنيت رواني (مزلو و همكاران، ۱۹۵۲) جمع‌آوري شد. تحليل داده‌ها با استفاده از روش تحليل كوواريانس چند‌متغيره و آزمون تي مستقل صورت گرفت. سطح معناداري آزمون‌هاي آماري ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.يافته‌ها: نتايج نشان داد كه پس از كنترل نمرات پيش‌آزمون، آموزش مهارت‌هاي همدلي بر بهبود سازگاري اجتماعي (۰٫۰۰۵=p) و بهبود امنيت رواني (۰٫۰۰۷=p) دانش‌آموزان گروه آزمايش مؤثر بود. اندازۀ اثر مداخله بر بهبود متغيرهاي سازگاري اجتماعي و امنيت رواني به‌ترتيب ۰٫۷۵ و ۰٫۷۰ به‌دست آمد.نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي پژوهش نتيجه گرفته مي‌شود، آموزش مهارت‌هاي همدلي بر بهبود سازگاري اجتماعي و افزايش امنيت رواني در دانش‌آموزان پسر دورۀ دوم متوسطه مؤثر است.