بررسي اثربخشي گروه‌درماني شناختي-رفتاري بر كاهش علائم سوگ در زنان مبتلا به اختلال سوگ پيچيدهٔ پايدار

زمينه و هدف: سوگ، پاسخ شناختي، هيجاني، فيزيولوژيك و رفتاري در مواجهه با فقدان است و اگر بيش از شش ماه در كودكان و يك سال در بزرگسالان به‌طول بينجامد، به‌عنوان سوگ پيچيدهٔ پايدار شناخته مي‌شود كه پيامدهاي جسمي و رواني منفي متعددي به‌همراه دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي گروه‌‌‌درماني شناختي-رفتاري بر علائم سوگ در زنان مبتلا به اختلال سوگ پيچيدهٔ پايدار انجام گرفت.روش‌بررسي: روش پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون ‌همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماري مُراجعان زن به مركز سوگ‌‌درماني شروين در سال ۱۳۹۹ بودند كه طي يك سال گذشته يكي از بستگان درجهٔ يك خود را از دست داده بودند. از اين جامعهٔ آماري ۲۴ نفر واجد شرايط داوطلب به‌روش نمونه‌گيري تصادفي وارد مطالعه شدند و در دو گروه آزمايش و گواه (هر گروه دوازده نفر) قرار گرفتند. ابزارهاي پژوهش، پرسش‌نامهٔ سوگ (بارت و اسكات، ۱۹۹۸) و بستهٔ پروتكل درمان شناختي‌رفتاري بود كه در هشت جلسهٔ نوددقيقه‌اي صرفاً براي گروه آزمايش اجرا شد. تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس تك‌متغيره صورت گرفت. همه‌ٔ آزمون‌ها در سطح معناداري (۰٫۰۵=α) در نسخه‌ٔ ۲۱ نرم‌افزار SPSS تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد، گروه‌درماني شناختي-رفتاري بر كاهش علائم سوگ در گروه آزمايش شامل نشانه‌هاي احساس گناه (۰٫۰۱۳=p)، تلاش براي توجيه (۰٫۰۳۸=p)، واكنش‌هاي بدني (۰٫۰۰۶=p)، احساس ترك‌شدن (۰٫۰۱۶=p)، قضاوت شخصي (۰٫۰۰۱=p)، خجالت/شرمندگي (۰٫۰۰۱ p) و بدنامي سوگ (۰٫۰۴۲=p) تأثير معناداري داشت.نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي پژوهش نتيجه گرفته مي‌شود، بستهٔ آموزشي گروه‌درماني شناختي-رفتاري مي‌تواند به‌عنوان مداخله‌اي مؤثر براي كاهش علائم سوگ مزمن در زنان مبتلا به اختلال سوگ پيچيدهٔ پايدار استفاده شود.