مدل ساختاري رفتارهاي پرخطر در نوجوانان ۱۴تا۱۸ سال براساس حساسيت اضطرابي با ميانجي‌گري پذيرش خويشتن

زمينه و هدف: شناسايي علل بروز رفتارهاي پرخطر در نوجوانان كه امكان دارد به‌دلايل متفاوت صورت ‌گيرد، كاري دشوار است. هدف اين پژوهش ارائهٔ مدل ساختاري رفتارهاي پرخطر در نوجوانان براساس حساسيت اضطرابي با ميانجي‌گري پذيرش خويشتن بود.روش‌بررسي: پژوهش حاضر توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعهٔ آماري پژوهش را تمام نوجوانان ۱۴تا۱۸سالهٔ شهر تهران در سال تحصيلي ۹۷-۱۳۹۶ تشكيل دادند كه از ميان آن‌ها پانصد نفر به‌روش نمونه‌گيري دردسترس از مدارس انتخاب شدند كه از اين تعداد ۴۹۶ نفر واجد شرايط تحليل بودند. ابزارهاي پژوهش، پرسشنامهٔ رفتارهاي پرخطر (محمدخاني، ۱۳۸۶)، پرسشنامهٔ پذيرش بي‌قيد و شرط خويشتن (چمبرلين و هاگا، ۲۰۰۱) و شاخص حساسيت اضطرابي (ريس و همكاران، ۱۹۸۶) بود. براي تحليل داده‌ها آزمون آماري همبستگي پيرسون و روش مدل‌سازي معادلات ساختاري با نرم‌افزارهاي SPSS و AMOS استفاده شد. سطح معناداري آزمون‌ها ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد ضريب مسير كل بين حساسيت اضطرابي و رفتارهاي پرخطر مثبت و معنادار بود (۰٫۰۰۱=p، ۰٫۲۷=β). ضريب مسير مستقيم بين پذيرش مشروط خويشتن و رفتارهاي پرخطر مثبت و معنادار به‌دست آمد (۰٫۰۰۱=p، ۰٫۳۲=β). ضريب مسير مستقيم بين پذيرش غيرمشروط خويشتن و رفتارهاي پرخطر منفي و معنادار بود (۰٫۰۰۱=p، ۰٫۲۸-=β). ضريب مسير غيرمستقيم بين حساسيت اضطرابي و رفتارهاي پرخطر با ميانجي‌گري پذيرش مشروط و نامشروط خويشتن مثبت و معنادار به‌دست آمد (۰٫۰۰۱=p، ۰٫۱۵۰=β)؛ همچنين مدل مفروض با داده‌هاي گردآوري‌شده برازش داشت (۱۶۴٫۱۵=۲X، ۰٫۹۵۴=CFI، ۰٫۹۵۱=GFI، ۰٫۹۱۹=AGFI، ۰٫۰۷۱=RMSEA). نتيجه‌گيري: باتوجه به يافته‌هاي پژوهش نتيجه گرفته مي‌شود، حساسيت اضطرابي با ميانجي‌گري پذيرش مشروط و غيرمشروط خويشتن، به‌صورت معنادار رفتارهاي پرخطر را در نوجوانان پيش‌بيني مي‌كند.