بررسي اثربخشي درمان مبتني‌بر پذيرش و تعهد بر اميدواري، شادكامي و درد مزمن در دختران ۲۰تا۵۰سالهٔ داراي معلوليت جسمي-حركتي شهرستان ارسنجان

زمينه و هدف: وجود نقص عضو، بهداشت رواني و جسماني افراد را با بحران مواجه كرده است؛ ازاين‌رو پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان مبتني‌بر پذيرش و تعهد بر اميدواري و شادكامي و درد مزمن در دختران ۲۰تا۵۰سالهٔ داراي معلوليت جسمي-حركتي انجام پذيرفت. روش‌بررسي: اين پژوهش با روش نيمه‌‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون و دورۀ پيگيري يك‌ماهه همراه با گروه گواه اجرا شد. جامعهٔ آماري پژوهش را تمامي دختران داراي معلوليت جسمي-حركتي شهر ارسنجان تشكيل دادند كه در سال ۱۳۹۹ به ادارهٔ بهزيستي شهر ارسنجان مراجعه كردند. نمونهٔ آماري سي دختر داراي معلوليت جسمي-حركتي داوطلب شركت در مطالعه بودند. شركت‌كنندگان به‌طور تصادفي در گروه آزمايش و گروه گواه (هر گروه پانزده نفر) قرار گرفتند. جمع‌آوري داده‌ها با استفاده از مقياس اميد به زندگي (اشنايدر و همكاران، ۱۹۹۱)، پرسش‌نامهٔ شادكامي آكسفورد (آرگيل و همكاران، ۱۹۸۹) و پرسش‌نامهٔ مختصر درد (كليلند، ۱۹۹۱) صورت گرفت. سپس صرفاً گروه آزمايش برنامهٔ درمان مبتني‌بر پذيرش و تعهد را به‌مدت هشت جلسهٔ شصت‌دقيقه‌اي دريافت كرد. تحليل آماري با استفاده از آزمون تي براي مقايسهٔ ميانگين‌هاي دو گروه مستقل، آزمون تحليل واريانس با اندازه‌‌گيري مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني در سطح معناداري ۰٫۰۵ با نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۴ انجام پذيرفت. يافته‌ها: تغييرات در طول زمان براي متغيرهاي اميدواري و درد مزمن (۰٫۰۰۱=p) و شادكامي (۰٫۰۰۵=p) معنادار بود. تفاوت گروه‌هاي آزمايش و گواه براي متغيرهاي اميدواري (۰٫۰۱۶=p) و شادكامي و درد مزمن (۰٫۰۰۱=p) معنادار بود. در گروه آزمايش در سه متغير مذكور، تفاوت معناداري بين پيش‌آزمون و پس‌آزمون (۰٫۰۵ p) و پيش‌آزمون و پيگيري (۰٫۰۵ p) مشاهده شد؛ اما تفاوت معناداري بين پس‌آزمون و پيگيري در متغيرهاي مذكور مشاهده نشد كه نشان‌دهندهٔ تداوم تأثير مداخله در مرحلهٔ پيگيري بود (۰٫۰۵ p). نتيجه‌گيري: باتوجه به نتايج، درمان مبتني‌بر پذيرش و تعهد بر افزايش اميدواري و شادكامي و كاهش درد مزمن در دختران داراي معلوليت جسمي-حركتي اثربخش است و اثر درمان ثبات و پايداري دارد.