بررسي اپيدميولوژي جغرافيايي خودكشي و اقدام به آن در سطح شهرستان‌هاي استان كهگيلويه و بويراحمد طي سال‌هاي 1396 تا 1400: يك مطالعه مقطعي

زمينه و هدف: خودكشي و اقدام به آن يكي از مشكلات عمده بهداشت عمومي محسوب مي شود و با توجه به عوامل اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي، محيطي و فردي متفاوت است. لذا هدف مطالعه حاضر تعيين اپيدميولوژي جغرافيايي خودكشي و اقدام به آن در يك دوره 5 ساله در سطح شهرستان هاي استان كهگيلويه و بويراحمد بود.مواد و روش ها: در اين مطالعه مقطعي، تمام افرادي كه طي سال هاي 1396 تا 1400 در شهرستان هاي استان كهگيلويه و بويراحمد خودكشي (382 مورد) و اقدام به خودكشي (7039 مورد) داشتند، مورد بررسي قرار گرفتند. اطلاعات با چك ليست برنامه كشوري پيش گيري از خودكشي جمع آوري و ميزان بروز استاندارد شده سني براي شهرستان ها محاسبه شد.يافته ها: بيشترين موارد خودكشي شهرستان ها در افراد سنين 15 تا 24 سال (76.50-30.80 درصد) و 25 تا 34 سال (50-5.90 درصد)، مجرد (100-46.20 درصد)، بيكار (52.90-23.54 درصد) و خانه دار (38.50-11.90 درصد) بود و هم چنين بيشترين موارد اقدام به خودكشي نيز در افراد سنين 15 تا 24 سال (57.50-44.40 درصد)، 25 تا 34 سال (32.60-25.70 درصد)، مجرد (80.70-45.69 درصد)، بيكار (70.10-20.84 درصد)، و خانه دار (45.83-18.50 درصد) بود. مردان بيشترين فراواني را در خودكشي و زنان بيشترين فراواني را در اقدام به خودكشي داشتند.نتيجه گيري: در همه شهرستان هاي استان، اكثر افرادي كه خودكشي و يا اقدام به آن داشتند در سنين 15 تا 34 سال و بيكار بودند. لذا لازم است كه متوليان امر سلامت نسبت به غربالگري و ارجاع گروه هاي آسيب پذير و هم چنين ايجاد زمينه‌هاي اشتغال، تشكيل خانواده جوانان، آموزش مسائل بلوغ و ديگر مشكلات اين گروه سني توجه ويژه اي داشته باشند.