مقايسه اثرات تزريق استر‎ بنزيل و پروپيلن گلايكول بر شاخص‌هاي كمّي لوله‌هاي مني‎ساز موش صحرايي

در راستاي پررنگ‎تر شدن نقش مردان در برنامه‎‌هاي تنظيم خانواده، استفاده از روش‎‌هاي جلوگيري از بارداري با قابليت برگشت پذيري و عدم عوارض جانبي بر واكنش‎‌هاي متابوليكي وابسته به آندروژن بسيار حائز اهميت مي باشد. بيشتر روش‌هاي موجود براي پيشگيري از باروري متمركز بر زنان بوده و پژوهش در مورد روش‌هاي پيشگيري به وسيله مردان از اهميت بالايي برخوردار است. كانال‌هاي كلسيمي در عملكرد درست اسپرم شركت دارند و مسدود كردن اين كانال‌ها بر قدرت باروري مردان و ريتم ضربان قلب تأثير دارد. لذا با تلاش بر حذف نقش مضرات مسدود ‌كننده‌هاي اين كانال‌ها بر چرخه ضربان قلب و حفظ نقش ضد باروري، طراحي داروي ضد توان باروري مردان با تأثيري بازگشت‌پذير بررسي شد. هدف از اين مطالعه تأثير دو داروي پروپيلن گلايكول و استر بنزيل بر شاخص‎‌هاي بافتي لوله‌هاي مني‎ساز است. مطالعه حاضر بر روي 33 سر موش‎ نژاد Sprague Dawley حداقل 100 روزه و در محدوده وزني 250 300 گرم انجام شد كه به يك گروه سيزده تايي و دو گروه ده تايي تقسيم شدند. گروه اول استربنزيل و گروه دوم و سوم پروپيلن گلايكول و نرمال سالين روزانه 15 ميلي‎گرم بر كيلوگرم داروي مورد نظر را به مدت 60 روز و به صورت تزريق زير جلدي دريافت كردند. سپس نمونه‎‌هاي حاصل از فيكساتيو بيضه به روش هماتوكسيلين ائوزين رنگ‌آميزي و شاخص‎‌هاي بافتي لوله‌هاي مني‎ساز با استفاده از استريومتري و مورفومتري اندازه گيري و بررسي شدند. كاهش قطر و محيط لوله‌هاي مني‎ساز در گروه استربنزيل نسبت به دو گروه ديگر اختلاف معناداري را نشان داد، در حالي كه تعداد لوله‌هاي ‎مني ساز بين سه گروه مورد مطالعه هيچگونه اختلاف معناداري نداشت. به طور كلي داروي استر بنزيل بر شاخص‎‌هاي لوله‌هاي مني‎ساز مؤثرتر بود. احتمالاً با حذف اثرات قلبي عروقي و حفظ خواص ضدبارداري، ‎بتوان از آن به عنوان يك تركيب راهنما استفاده كرد.