توسعه مدل هاي ورشكستگي غيرقطعي جهت برداشت عادلانه آب زيرزميني دشت دامغان

در دهه هاي گذشته رشد روزافزون جمعيت، سپس افزايش تقاضاي آب موجب برداشت بيش از حد آب به ويژه از منابع آب زيرزميني شده است. كمبود آب به همراه عدم مديريت مناسب آن باعث ايجاد مشكلات و اختلافات بين ذينفعان مي شود كه در اكثر اين تنش‌­ها، اغلب موارد مقدار نياز و تقاضاي آب ذينفعان يك حوضه آبريز از ميزان آب در دسترس بيشتر است. لذا مديريت آب زيرزميني و برداشت ها بايد طوري باشد كه علاوه بر رفع نياز مصرف كنندگان به صورت عادلانه، پايداري آبخوان نيز مورد توجه قرار گيرد. به همين منظور از نظريه ورشكستگي كه يكي از رويكردهاي تئوري بازي همكارانه است، جهت تخصيص آب بين ذينفعان استفاده شده است. روش­هاي ورشكستگي شامل ورشكستگي نسبي (P)، ورشكستگي مقيد به سود يكسان (CEA)، ورشكستگي مقيد به ضرر يكسان (CEL)، تالمود (TAL)، پينايل (PIN) و ورشكستگي نسبي تعديل شده (AP) است. منطقه مورد مطالعه دشت دامغان در استان سمنان است. نياز آبي سالانه اين منطقه حدود 110 ميليون متر مكعب و برداشت سالانه آب از سفره آب زيرزميني حدود 87 ميليون متر مكعب است. در اين مطالعه 10 ذينفع از بخش­هاي كشاورزي، صنعتي و شرب درنظر گرفته شده است. نتايج بدست آمده توسط شاخص‌­هاي ارزيابي اكثريت آرا، پايداري در رفتار و تراز آب زيرزميني با درنظر گرفتن عدم قطعيت و ادغام شاخص هاي قبل به عنوان نوآوري مقاله، بررسي شده است. طبق نتايج بدست آمده روش CEL با پايداري در رفتار (سطح رضايت) يكسان در بين ذينفعان، تراز آب زيرزميني بالا و بالاترين شاخص β بهترين روش انتخاب مي شود. در نهايت استفاده از اين روش به تعديل منصفانه پروانه‌­هاي برداشت آب زيرزميني دشت دامغان كمك مي‌­كند.