تأثير وفور منابع تجديدناپذير بر نابرابري درآمد در كشورهاي توسعه‌يافته: رهيافت ميانگين گروهي تلفيقي (PMG)

امروزه منافع حاصل از منابع انرژي خصوصاً منابع تجديدناپذير مي‌توانند بر شاخص‌هاي اقتصادي اثرات مختلفي بگذارند و به همين علت داراي ريسك‌هايي براي اقتصاد و اجتماع مي‌باشد. يكي از اين شاخص‌هاي مهم اقتصادي نابرابري درآمدي مي‌باشد كه اين نابرابري در گذر زمان منجر به بروز مشكلات بسياري براي جوامع مي‌شود. در اين پژوهش اثر وابستگي به منابع طبيعي تجديدناپذير بر نابرابري درآمدي كشورهاي توسعه‌يافته مورد بررسي قرار گرفته است. اين وابستگي با تفكيك منابع تجديدناپذير به منابع فسيلي و غيرفسيلي مجدداً بررسي شده است. داده‌هاي مطالعه از 25 كشور توسعه‌يافته طي سال‌هاي 1990 تا 2019 ميلادي جمع‌آوري شده و پس از اطمينان از عدم وقوع رگرسيون‌هاي كاذب در حين تخمين، بررسي اقتصادسنجي بين متغيرها انجام گرديده است. با توجه به نتايج برآورد كوتاه‌مدتي و بلندمدتي حاصل از رويكرد  ميانگين گروهي تلفيقي مشخص گرديد كه هرچند در كوتاه‌مدت وابستگي به منابع طبيعي تأثيري بر توزيع درآمد ندارد اما در بلندمدت دو متغير وابستگي به مجموع منابع طبيعي تجديدناپذير و وابستگي به منابع طبيعي تجديدناپذير فسيلي تأثير منفي و معني‌دار و نيز متغير وابستگي به منابع طبيعي تجديدناپذير غيرفسيلي  تأثير منفي و غيرمعني‌دار بر نابرابري داشته‌اند .همچنين مشخص گرديد متغيرهاي كنترلي مورد استفاده از جمله: آموزش، جهاني‌سازي و كيفيت نهادي مي‌تواند نابرابري درآمدي را در كشورهاي توسعه‌يافته كاهش دهد.