بازتاب حكمت ايران باستان بر زيبايي و عشق عرفاني سهروردي با تكيه بر زيبايي‌شناسي

حكمت و فلسفه در ايران، از قدمت كهني، برخوردار است. در ايران باستان، به‌ويژه در عهد خسرو انوشيروان، تلاش زيادي براي توسعه فلسفه و حكمت در ايران انجام گرفت. با آمدن اسلام به ايران نيز اين روند تداوم پيدا كرد تا به سهروردي رسيد. سهروردي، عامل پيوند بين فلسفه يونان باستان، ايران باستان و فلسفه اسلام است. او با دسترسي به منابع كهن، به‌ويژه اوستاي زرتشت و شاهنامه فردوسي، پيوند قابل تأملي بين فلسفه شرق و غرب به وجود آورد. سهروردي به عنوان احياگرِ حكمت ايران باستان، با آگاهي كامل از انديشه فلسفي ايرانيان، تفسيري عرفاني از شخصيت و كردار پهلوانان اساطيري ايران، مانند: كيخسرو، فريدون و كيومرث ارائه مي‌دهد. همچنين، توجه ويژه سهروردي به نورالانوار، مبيّن انس وي با قرآن و فرهنگ ايران باستان است. وصفي كه سهروردي از زرتشت و مفاهيم زرتشتي در زمينه توجه به نور، آتش، فرّ ايزدي، تقسيم عالم به دو بخش مينوي و گيتي، و همچنين فرشتگان زرتشتي ارائه مي‌دهد، به‌وضوح، بيان‌گر ميزان تأثيرپذيري او از حكمت ايران باستان است. در بحث زيبايي‌شناسي، سهروردي به تمام جنبه‌هاي كاركرد اخلاقي عالم مثال زيبايي و عشق ومعرفت‌شناسي توجه ويژه‌اي دارد. كه مي‌توان بااحتياط آنها را علم ويژه منبعث از زيبايي‌شناسي به‌حساب آورد. در اين پژوهش تلاش بر اين است كه بازتاب حكمت ايران باستان و بر زيبايي و عشق عرفاني سهروردي با تكيه بر فلسفه زيبايي‌شناسي، مورد بررسي قرار دهد.