پراكنش مكاني و ريسك اكولوژيكي فلزات سنگين و هيدروكربن ‌هاي نفتي كل، در رسوبات دريايي استان ‌هاي بوشهر و خوزستان، شمال غرب خليج ‌فارس

در اين مطالعه، ارزيابي جامع وقوع و توزيع مكاني فلزات سنگين شامل نيكل، سرب، روي، مس، كادميوم و كروم، هم چنين هيدروكربن هاي نفتي كل در رسوبات سطحي نواحي ساحلي و دور از ساحل خليج فارس در دو استان بوشهر و خوزستان، به منظور تشخيص منابع احتمالي آلودگي رسوبات، و تعيين درجه آلودگي، انجام شد. جهت ارزيابي كيفيت رسوبات از نظر آلودگي فلزات سنگين و هيدروكربن هاي نفتي از هشت شاخص آلودگي ، استفاده شد. مناطق مورد بررسي، توسط درجه قابل توجهي از آلودگي فلزات سنگين نيكل، كادميوم و روي، قابل تشخيص بودند. غلظت هاي بالاي نيكل و روي در ايستگاه هاي اطراف نخيلو، بوشهر مشاهده شد. مقايسه متوسط شاخص هاي آلودگي بين مناطق، نشان داد كه هر دو استان بوشهر و خوزستان، به ترتيب، با متوسط درجه آلودگي (CD) (20.25 و 22.11)، درجه تغيير آلودگي (MCD) (3.38و 3.69)، شاخص بارگذاري آلودگي (PLI) (31.17و 57.57)، و شاخص ريسك بالقوه اكولوژيكي (PERI) (353.54و 349.39)، داراي درجه ريسك قابل توجهي از آلودگي نيكل و كادميوم، به خصوص در منطقه نخيلو بوشهر، هستند. بررسي نوسانات مكاني غلظت هيدروكربن هاي نفتي كل در دو استان، روند افزايشي از بوشهر به سمت خوزستان را  نشان داد . با اين حال،  سواحل در منطقه بندي عدم آلودگي يا آلودگي ناچيز قرار داشتند.  استراتژي هاي جامع و چشم گير در جهت كنترل و كاهش اين آلودگي ها، خصوصاَ در مناطق آلوده، بايد در نظر گرفته شود، تا منابع اين آلودگي ها مديريت شوند.