مقايسه اثربخشي درمان شناختي رفتاري و هيپنوتراپي شناختي رفتاري بر خودكارآمدي، تاب‌آوري، سلامت روان و اختلال خواب كادر درمان درگير مراقبت از بيماران مبتلا به كوويد-19

سابقه و هدف: با توجه به اثرات روان شناختي گسترده ناشي از شيوع كوويد-19 در جوامع، شواهد قوي وجود دارند كه كادر درمان بيمارستان ها به واسطه شغل خود، مستعد بروز اختلالات روان شناختي متعدد همچون كاهش خودكارآمدي، تاب آوري، سلامت روان و بروز اختلال خواب هستند. هدف پژوهش حاضر، مقايسه اثربخشي درمان شناختي رفتاري و هيپنوتراپي شناختي رفتاري بر خودكارآمدي، تاب آوري، سلامت روان و اختلال خواب كادر درمان مواجه با بيماران مبتلا به كوويد-19 بود. روش بررسي: روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با دوره پيگيري و با گروه كنترل است. نمونه مورد پژوهش تعداد 45 نفر از كادر درمان درگير مراقبت از بيماران مبتلا به كوويد-19 در بيمارستان شهيد مدرس تهران بود كه به صورت تصادفي ساده در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل قرار گرفتند. جلسات درمان شناختي رفتاري و هيپنوتراپي شناختي رفتاري به صورت فردي و در 8 جلسه 120 دقيقه اي و يك جلسه در هفته برگزار شد. براي تحليل داده ها از آزمون آناليز واريانس با اندازه گيري مكرر از نرم افزار SPSS نسخه شماره 25 در سطح معني داري 0.05 استفاده شد.  يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان داد هر دو درمان شناختي رفتاري و هيپنوتراپي شناختي رفتاري بر خودكارآمدي، تاب آوري، سلامت روان و اختلال خواب در كادر درمان مواجه با بيماران مبتلا به كوويد-19 اثرگذار بودند (0.05 P) و بين هر دو درمان تفاوت معني داري مشاهده نشد. نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي پژوهش مي توان از اين روش ها براي درمان اختلالات كادر درمان در شرايط شيوع بيماري كوويد-19 استفاده كرد.