تبيين جايگاه آينده در برنامه ريزي شهري راهبردي

ماهيت پيچيده شهرها و رشد شتابان فناوري به همراه وقوع تحولات اجتماعي، فرهنگي، سياسي و ... موجب شده است شهرها مورد آماج شديدترين تكانه ها قرار گرفته و برنامه ريزان شهري نتوانند همپاي اين تغييرات به حل چالش ها بپردازند. در اين راستا، برنامه ريزي راهبردي به عنوان يكي از مهم ترين رهيافت ها در برنامه ريزي شهري كه توجه ويژه اي به آينده دارد، ديگر ضمانت كننده موفقيت در چنين محيطي نمي باشد. بنابراين، لازم است تا جايگاه آينده در ارتباط با فرآيند برنامه ريزي شهري راهبردي تبيين گردد. لذا هدف پژوهش صراحت بخشي به جايگاه آينده در فرآيند برنامه ريزي شهري راهبردي مي باشد. رويكرد پژوهش حاضر كيفي بوده و از روش فراتركيب براي دستيابي به هدف مذكور استفاده شده است. 104 منبع فارسي و انگليسي در ارتباط با پژوهش استخراج شده كه از اين ميان، 26 منبع با استفاده از روش كَسپ، غربال و با بهره گيري از نرم افزار MAXQDA2020 كدگذاري شده اند. در مجموع 108 كد، 13مفهوم و 5 مقوله به دست آمده است. نتايج پژوهش گوياي آن است در فرآيند برنامه ريزي شهري راهبردي لازم است به موضوعات، عميق تر نگريسته شود و با بهره گيري از نگاهي نقادانه لايه هاي پنهان شهر مانند موضوعات اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و سياسي مورد توجه قرار گيرند. زيرا كه اين موضوعات، پيشران و مبناي دستيابي به پيش بيني صحيح از آيندۀ مطلوب هستند. همچنين راهبردها و اقدامات پيشنهادي علاوه بر نوآورانه بودن بايد در برگيرنده گونه هاي مختلفي از آينده هاي محتمل باشند تا بتوانند دستيابي به آيندۀ مطلوب را، واقع گرايانه تر پي جويي كنند.