بقاي كوتاه مدت بيماران مبتلا به سرطان هاي دستگاه گوارش فوقاني در روستاهاي استان گلستان

زمينه و هدف : سرطان دستگاه گوارش فوقاني (مري و معده) معمولاً در مراحل انتهايي تشخيص داده شده و پيش آگهي آنها در زمان تشخيص بسيار بد مي باشد. به دليل بالا بودن ميزان بروز اين سرطان در استان گلستان، اين مطالعه به منظور بررسي بقاي كوتاه مدت (6 و 12 ماهه) بيماران مبتلا به سرطان هاي دستگاه گوارش فوقاني در روستاهاي استان گلستان انجام شد. روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي تحليلي، اطلاعات 21 نفر از ساكنين مناطق روستايي كه سرطان مري و معده آنان براساس گزارش آسيب شناسي از فروردين 1382 لغايت شهريور 1383 تشخيص داده شده بود، جمع آوري گرديد. پس از مصاحبه حضوري با بيماران يا بستگان آنها، 108 پرسشنامه تكميل شده در خصوص زمان تشخيص بيماري، عوامل اجتماعي-فردي و باليني – آسيب شناسي مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت. ميانه بقاي بيماران سرطان مري و معده برحسب جنس و گروه هاي سني با استفاده از روش آماري كاپلان مير با يكديگر مقايسه شد. يافته ها : نسبت مرد به زن در بيماران مبتلا به سرطان معده 8/3 به 1 و در سرطان مري 2/1 به 1 بود. بقاي شش ماهه و يك ساله در بيماران سرطان مري به ترتيب 76/54 درصد و 2/26 درصد بود. در بيماران مبتلا به سرطان معده بقاي شش ماهه 6/66درصد و بقاي يك ساله 5/37 درصد بود. در آناليز آماري اختلاف ميانه بقاي بيماران سرطان مري و معده برحسب گروه هاي سني و جنس از نظر آماري معنادار نبود. نتيجه گيري: اين مطالعه نشان داد كه علي رغم بالا بودن ميزان بروز و شيوع سرطان هاي گوارش فوقاني در اين منطقه هنوز پيش آگهي بيماران مبتلا درحد بسيار پائيني بوده و نيازمند مداخله و بازنگري در روش هاي تشخيصي و درماني بيماران مي باشد.