بررسي اثرات حفاظتي متاسيليكات سديم بر دژنراسيون مركزي ناشي از ضايعه كمپرسيو عصب سياتيك در نورونهاي حركتي شاخ قدامي نخاع رت

هدف: بررسي آثار آنتي اكسيداني متاسيليكات سديم كه ممكن است بتواند از روند دژنراسيون نورونهاي حركتي نخاع حاصل از ضايعه عصب سياتيك رت جلوگيري نمايد. مواد و روشها: براي اين منظور، از 30 رت نژاد ويستار (wistar) استفاده شد كه به 5 گروه 6 تايي، شامل يك گروه كنترل، يك گروه شم و سه گروه تجربي تقسيم شدند گروه كنترل دست نخورده باقي ماند در صورتيكه عصب سياتيك گروه شم و گروه هاي تجربي در ناحيه گلوتئال تحت كمپرسيون شديد قرار گرفت. سپس گروه هاي تجربي سه گانه به ترتيب مورد تزريق 3، 6 و 9 نوبت متاسيليكات سديم قرار گرفتند كه به مقدار 6mg/kg به صورت داخل صفاقي و به فاصله هر 72 ساعت يك بار صورت گرفت. پس از گذشت دوره آزمايش كه يك ماه در نظر گرفته شده بود تمام رتها بيهوش شده و با استفاده از فرمالين 10 درصد تحت پرفيوژن بطني قرار گرفتند. سپس سگمنتهاي نخاعي ناحيه L4 و L6 نمونه برداري شده و با استفاده از همان نوع تثبيت كننده مورد آماده سازي بافتي قرار گرفت. سپس از بلوكهاي پارافيني تهيه شده برشهايي به ضخامت 7 ميكرون تهيه و بعد از رنگ آميزي، دانسيته نورونهاي حركتي و ساير نورونهاي شاخ قدامي نخاع با استفاده از متدهاي استريولوژيكي و روش نمونه برداري در فضاي سه بعدي شمارش شد و نتايج حاصل با استفاده از نرم افزار JMP مورد آناليز آماري قرار گرفت. يافته ها: نتايج حاصل از نورونهاي حركتي گروه كنترل در مقايسه با گروه شم كاهش معني داري نشان داد (p<0.001) در حاليكه تفاوت معني داري بين گروه كنترل و گروه هاي تجربي مشاهده نشد. علاوه بر اين، در مقايسه دانسيته نورونهاي حركتي گروه شم با گروه هاي تجربي نيز تفاوت معني داري وجود داشت (p<0.05) اما بين تراكم ساير نورونها (نورنهاي بينابيني و گاما) تفاوت چشمگيري مشاهده نشد. نتيجه گيري: نتايج حاصل از اين مطالعه بر اين موضوع دلالت دارد كه متاسيليكات سديم ممكن است نسبت به رژنراسيون عصبي اثرات بهبودي دهنده داشته باشد كه اين عمل با به تاخير انداختن دژنراسيون مركزي و تسريع در روند رژنراسيون فيبرهاي عصبي آسيب ديده صورت مي گيرد. بر اين اساس قبل از اينكه دژنراسيون مركزي صورت پذيرد، با رسيدن مجدد فيبرهاي عصبي ترميم يافته به اندام هدف از اين عمل جلوگيري مي نمايد.