استاندارد كردن حداكثر مدت زمان آواسازي در دانش آموزان مقطع راهنمايي شهر تهران

زمينه و هدف: تنفس انرژي اوليه براي توليد گفتار را فراهم مي نمايد. با توجه به اينكه هيچ شاخصي براي مقايسه ميزان حداكثر مدت زمان آواسازي در افراد هنجار و مبتلا به اختلالات گفتاري در ايران وجود نداشت از اين رو اين پژوهش با هدف استاندارد كردن اين ميزان در دانش آموزان مقطع راهنمايي شهر تهران انجام شد. روش بررسي: در اين بررسي مقطعي-تحليلي 576 دانش آموز پايه هاي اول تا سوم راهنمايي از مناطق مختلف تهران انتخاب گرديدند. هر دانش آموز ابتدا يك دم معمولي انجام مي داد سپس واكه /a/ را با حداكثر توان خود تا حدي كه احساس انقباض در ناحيه گردن و حنجره نداشته باشد به صورت كشيده توليد مي كرد. اين آزمايش براي سه بار متوالي انجام مي گرفت و بيشترين زمان به عنوان حداكثر مدت زمان آواسازي تاييد مي شد. يافته ها: تجزيه و تحليل داده ها نشان مي دهد كه ميانگين حداكثر مدت زمان آواسازي به ترتيب پايه، در دخترها 3/15، ۶۵/۱۵ و 16/17 ثانيه، در پسرها ۴۱/۱۵، ۷/۱۶ و ۰۱/۱۷ ثانيه و بدون در نظر گرفتن جنسيت ۳۶/۱۵، ۱۷/۱۶ و ۰۸/۱۷ ثانيه بود. اختلاف ميانگين در بين پايه اول و سوم معني دار بود (003/p<۰). نتيجه گيري: نتايج نشان مي دهد كه با افزايش سن ميزان حداكثر مدت زمان آواسازي در بين افراد مورد مطالعه افزايش يافته است. همچنين اين ميزان در پسرها در پايه اول و دوم بيشتر از دخترها و در دخترها در پايه سوم بيشتر از پسرها مي باشد.