مقايسه تاثير سه روش قالبگيري بر ميزان تغييرات ابعادي داي : آزمايشگاهي

زمينه و هدف: ثبات ابعادي داي در پروتز ثابت از اهميت ويژه اي برخوردار است، روشهاي مختلف قالبگيري يكي از عوامل مهم در بروز تغيرات ابعادي در داي مي باشد. تحقيقها نتايج متناقضي را در اين خصوص نشان دادند. اين مطالعه با هدف مقايسه سه تكنيك قالبگيري دو مرحله اي با فضا نگهدارنده، دو مرحله اي بدون فضا نگهدارنده و يك مرحله اي با ماده قالبگيري اسپيدكس انجام شد. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي، مدل آزمايشگاهي كه شامل سه پايه با فاصله 22 ميلي متر و قطر شش ميلي متر بود تهيه شد. ماده قالبگيري مورد استفاده سيليكون تراكمي به نام اسپيدكس بود، براي تهيه قالبها از سه تكنيك استفاده گرديد: 1- قالبگيري دو مرحله اي با فضا نگهدارنده 2- دو مرحله اي بدون فضا نگهدارنده 3- يك مرحله اي از هر يك از روشها پانزده نمونه تهيه و قالبها با گچ Velmix ريخته شد و كست نهايي به وسيله Profile Projector و ميكرومتر عمق سنج اندازه گيري گرديد. نتايج ابتدا با روش آماري ANOVA و سپس با Paired test مورد قضاوت آماري قرار گرفت. يافته ها: بر اساس نتايج حاصله بين سه تكنيك در كليه ابعاد اختلاف معني دار وجود دارد. تكنيك قالبگيري دو مرحله اي با فضا نگهدارنده در تمام ابعاد نسبت به دو تكنيك ديگر يك مرحله اي و دو مرحله اي بدون فضا نگهدارنده دقيقتر است. كه در روش دو مرحله با فضا نگهدارنده در فاصلهLC (فاصله بين پايه كناري سمت چپ و پايه مياني) ميانگين تغييرات صفر بوده و در دو روش ديگر اين تغييرات به 0.22±0.01 رسيد. (P<0.05) در مقايسه بين تكنيك يك مرحله اي و دو مرحله اي بدون فضا نگهدارنده در مورد فاصله بين پايه ها اختلاف زيادي بين آنها وجود نداشته و در مورد بلندي پايه ها تكنيك دو مرحله اي بدون فضا نگهدارنده از يك مرحله اي دقيقتر است. نتيجه گيري: تكنيك دو مرحله اي با فضا نگهدارنده در تمامي ابعاد از دو تكنيك ديگر دقيقتر است.