نقد پديدار شناختي و مطالعات تطبيقي هنر

تجزیه و تحلیل تطبیقی دارای سابقه‌ ای طولانی در رشته ‌ها و مباحث گوناگون علمی،فلسفی و هنری است.یكی از مهم ‌ترین چالشها در این نوع مطالعه،انتخاب رویكرد و روش ‌شناسی مناسب برای انجام تحقیق است. در دهه ‌های گذشته در حوزه مطالعات علوم انسانی و هنر،گرایش فزاینده ‌ای برای‌ استفاده از رویكرد تحقیق كیفی وجود داشته و یكی از دلایل اصلی آن ناتوانی «رویكرد كمی» در نیل به معنا و ماهیت پدیده مورد بررسی بوده است. در این مقاله ضمن بیان ویژگیهای هریك از دو رویكرد یاد شده به اجمال،كارآیی‌ پدیدارشناسی به عنوان یكی از روشهای زیرمجموعه رویكرد كیفی با تأكید بر آرای‌ ادموند هوسرل ‌1و مارتین هایدگر 2،در پژوهشهای هنری،به بحث گذارده شده است. نتیجه بررسی نشان ‌دهنده توان قابل ملاحظه نقد پدیدارشناسانه در بررسی و مطالعه آثار هنری است. تلاش پدیدارشناسی برای یافتن وجوه اشتراك، تداوم، الگو و نظم‌ زیربنایی و بازگشت به خود اشیاء می ‌تواند پژوهش هنر را به سمت یافتن سرچشمه‌ های‌ معانی و فرهنگهای گوناگون سوق دهد. ضمن آنكه بررسی وجوه افتراق و گوناگونیها نیز امكان تلاقی افقهای متنوع فرهنگی را فراهم آورده و به آفرینش معانی جدید مدد می ‌رساند.