شيوه شناسي زبان قرآن

پژوهش در زبان قرآن به عنوان يك اصطلاح فني، از مباني فهم و تفسير قرآن و موضوعي پراهميت و در عين حال نو و ناپرداخته به شمار مي آيد. اين موضوع البته مسايل متعددي همچون شيوه زبان قرآن، نقش و كاركرد آن (انگيزندگي يا معرفت بخشي)، يك وجهي بودن يا چند وجهي بودن (از بعد معناشناختي)، فيصله بخشي يا رازواري (از منظر روش شناختي) و جز آن را در بر مي گيرد. مقاله حاضر پس از طرح مباحث مقدماتي و ايضاح مفهوم زبان، زبان قرآن و اشاره به زواياي گوناگون آن، شيوه زبان قرآن و سبك گفتمان هدايتي آن را مورد بررسي قرار داده است. نويسنده با مروري بر نظريه هاي گوناگون عرف عام و عرف خاص با رويكردهاي متفاوت آن در شيوه زبان قرآن، به نقد و بررسي آنها پرداخته و سپس با تكيه بر خصوصيت هاي ذاتي قرآن، نظريه ويژگي محور را به عنوان شيوه زبان قرآن برگزيده است. اين ديدگاه بر آن است كه با توجه به دو جنبه ژرف ساخت و روساخت زبان قرآن، و به تعبيري، محتوا و هندسه تركيبي آن، زبان قرآن زباني منحصر به فرد و بي همسان (ويژه) است.