مقدّسات و توهين به آن در حقوق كيفري ايران

مقدّسات و توهين به آن در حقوق كيفري ايران

اعتقاد به مقدّسات سابقه طولاني دارد و همزاد جوامع بشري مي باشد. از همان آغاز تشكيل جوامع ابتدايي، اعتقاد به مقدّسات وجود داشته است و واژه مقدّسات واژه اي است كه هم قابل توسعه و هم قابل تضييق مي باشد، از اين رو اگر محدوده آن مشخص نباشد و يا مصاديق آن به طور واضح مشخص نشود، مي تواند از طرفي بهانه اي باشد براي حكومتها تا از آن در مقابل مخالفين خود استفاده كنند و از طرفي ديگر زياده خواهان و معاندين مي توانند درصدد سست كردن اعتقادات و باورهاي اساسي جامعه برآيند، پس براي اينكه جلوي سوء استفاده اين دو گروه گرفته شود، بايد تا جايي كه ممكن است حدود آن و مصاديقش به طور كامل در قوانين مشخص شود. در مجموعه قوانين جزايي، قانونگذار نه تعريفي از مقدّسات ارائه داده و نه مصاديقش را به طور دقيق مشخص كرده است، بدين خاطر در اين مقاله سعي بر آن شده است، تا مفهوم مقدّسات، مقدّسات در اديان توحيدي و اسلام و نيز مصاديق آن مشخص گردد و سپس ماهيت جرم توهين و عناصر تشكيل دهنده آن تحليل گردد. پژوهش صورت گرفته در اين مقاله مي تواند ابهام ها و اجمال هاي موجود در اين موضوع را از بين ببرد.

Belief in the sacred is traced back to an age as old as the human society. From the beginning of the formation of primitive societies, belief in the sacred has existed. The sacred (or the holy things and beings), is a term which is both extendable and restrictable; thus, if its limits are not determined or its referents are not clarified, on one hand, it can be a pretext by the ruling states to use against their dissidents and, on the other hand, the acquisitive and the adversaries may thereby seek to weaken the fundamental beliefs and ideologies of the society. So, in order to prevent these two groups from misuse, its limits and referents are to be thoroughly clarified in law as far as possible. Throughout the penal code, the legislator has neither presented a definition of the sacred, nor accurately clarified its referents. That is why it is attempted in this article to specify the concept of the sacred, its status in Monotheistic religions and Islam, as well as its referents, and then to analyze the nature of dishonor as a crime and its formative elements. The research carried out in this article can remove the ambiguities and brevities existing on this issue.