طنزگونه‌هاي ادب فارسي و انواع آن

طنزگونه‌هاي ادب فارسي كه با پيشينه‌اي نسبتاً طولاني در ادبيّات غيرجدّ ايران هويدا شده، مردمي بودن آن را در تاريخ زبان فارسي به اثبات است. با كنجكاوي در طنز صوفيانه فارسي و غير آن، ميتوان از جهت برخي كاربردها به انواع طنزها از جمله: اجتماعي، اخلاقي، تعليمي، تفسيري، تمثيلي، رسانه‌اي، ديني و مذهبي، سياسي، عاشقانه، فلسفي و نظاير آن دست يافت، برخي از اين طنزها از جهت محتوا و نتايجي كه از آنها دريافت ميشود، ميتوان با يكديگر درآميخت و تلفيق كرد، بگونه‌اي ديگر،‌ آنها را به دسته‌هاي محدودتري منحصر ساخت، امّا در اين نوشتار سعي شده است تا آنجا كه ممكنست نمادها را در هر كدام از اقسام آن معلوم نمود، هر چند كه گاهي اوقات ممكنست مرز اين تقسيم‌بندي، با هم تداخل داشته و قابل ادغام در يكديگر باشد.

Satirical of Persian literature, with relative long background in Iranian unserious literature, its popularity is proven in Persian Language history. Searching in Persian mystical satire and other matters, we could obtain different satires, about some applications, including social, ethical, instructional, interpretational, allegorical, medium, religious, political, romantic, philosophical and the like; some of these satires could be integrated by their content and results, in other words they could be limited in finite categories, but here we try to determine types of symbols, as possible. Although, sometimes this categorization may mislead the discussion and no distinction may be in their types; this categorization is for amusement and enthusiasm, otherwise some are able to be integrated with each others.