شيوه هاي نو سعدي در استفاده از تشبيه و استعاره در غزل

مطابق نظريه صورتگرايان، هنرمند(شاعر) با درهم‌شكستن ساختار عادي زبان، در واقع «آشنايي‌زدايي» ميكند. آشنايي‌زدايي به دو شكل نمودار ميشود؛ يكي هنجارگريزي(قاعده‌كاهي) است و ديگري «قاعده‌‌افزايي» است. هنجارگريزي انواعي دارد كه يكي از مهمترين نوع آن «هنجارگريزي معنايي» است‌كه شامل «تشبيه‌ و استعاره» ميشود كه در غزل سعدي كاربرد دارد. با‌ وجود اين، اين سوال مطرح ميشود كه آيا كاربرد تشبيه‌ و استعاره به‌اندازه‌اي است‌كه بتوان آنها را از مختصات‌ سبكي‌ غزل سعدي به‌شمار آورد يا خير؟ در متن مقاله نشان خواهيم داد كه در غزليّات سعدي‌، در حوزه هنجارگريزي معنايي، تشبيه و استعاره از پُركاربردترين آرايه‌ هستند و كاركرد زيباشناسي آنها و شگردهاي مختص شاعر در نحوه بخدمت‌گرفتن تشبيه و استعاره را آشكار خواهيم ساخت.

According to formalist critics, a poet, through deconstructing the structure of language, actually defamiliarizes a poem. Defamiliarization is in two types; one is deviation from the norm and the other is rule enhancement. Deviation from the norm has some different types; one of the most important one is semantic deviation from the norm. It includes simile and metaphor and are largely used in the poetry of Saadi. The question is if we can consider this as significant stylistic characteristics of the poetry of Saadi. In the article, the authors will try to demonstrate that when it comes to deviation from the norm in the lyric poetry of Saadi , simile and metaphor are the most common types of literary devices used. The authors will also try to show the aesthetic function of the use of such literary devices as simile and metaphor.