كاركرد مشترك اسطوره و عرفان

The Common Function of Myth and Mysticism

در نگاه نخست، به نظر مي‌رسد اسطوره و عرفان دو مقولة متفاوت در حيطة علوم انساني هستند؛ در حالي كه با بررسي آن دو از منظري كه در اين مقاله فرا روي خواننده باز مي‌شود، اين دو نه تنها جدا از هم نيستند بلكه مي توان گفت عرفان دنباله و تكملة اساطير خدايان است. اساسي ترين كاركرد مشترك اسطوره و عرفان، انگيزة نيرومند تقرب انسان به خدا يا خدايان است، انگيزه اي كه اساطير با پايين آوردن خدايان به سطح زندگي زميني انسان و عرفان با بالا بردن انسان به سوي ملكوت خداوندي بدان دست يافته است. از اين رو كاركرد اساطير در برداشتن فاصلة انسان و خدايانش كاركرد تنزلي است؛ اما كاركرد عرفان براي حصول به اين مقصود كاركرد صعودي است. آيينها و اديان اساطيري، مبلغان نزول خدايان به سوي انسان و پديد آمدن گروهي «خدايان انسان وار» است؛ در حالي كه اديان و آيينهاي عرفاني تبيين كنندة چگونگي صعود و معراج انسانهاي كامل به ملكوت خداوندي و در فرجام پيدايش گروهي« انسانهاي خداگونه» هستند.

Myth and mysticism are normally considered separately and from two different categories in the realm of humanities. In this paper, however, the writer demonstrates that mysticism is the continuation of and complementary to deitiesʹ myths. The most significant common function of myth and mysticism is the powerful motivation of Proximity of man to God or gods. This motive is realized in myth by bringing gods to earth, and in mysticism through the elevation of man to the kingdom of heaven. Therefore, in the elimination of the distance between man and god, the function of myth and mysticism are respectively descending and ascending. While mythical rites and religions advocate the descent of gods to mankind and the emergence of "anthropomorphic deities", mystical rituals and traditions determine ways of the Perfect Manʹs ascension to the kingdom of heaven and finally the emergence of a group of "God - like human beings ".