آموزش حضوري و غيرحضوري دانشجويان كتابداري واطلاع رساني در ايران: مطالعه تطبيقي

هدف- با توجه به انفجار جمعيت و افزايش روزافزون متقاضيان آموزش و گسترش سريع فناوري هاي اطلاعات و ارتباطات، سيستم هاي آموزش حضوري به تنهايي پاسخگوي نيازهاي متقاضيان نيستند، در نتيجه، آموزش هاي غيرحضوري (پيام نور) گسترش يافته است. هدف از اين مقاله مقايسه آموزش هاي حضوري و غير حضوري از جنبه هاي مختلف در حوزه كتابداري و اطلاع رساني مي باشد. روش/رويكرد پژوهش- روش پژوهش حاضر پيمايشي- تحليلي و از نوع كاربردي است. براي گردآوري اطلاعات از روش نمونه گيري طبقه اي استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از روش هاي آمار توصيفي و استنباطي، و براي تحليل داده ها نيز از نرم افزار آماري اس.پي.اس.اس استفاده شد. يافته ها- يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه كمتر از نيمي از دانشجويان دانشگاه پيام نور از شيوه آموزشي خود رضايت دارند كه اين ميزان در دانشجويان دانشگاه هاي دولتي 69درصد مي باشد . در دانشگاه هاي پيام نور به ترتيب 5/54 درصد دانشجويان غيرحضوري از شيوه مشاوره و آموزش استادان خود، 49 درصد از شيوه عملكرد كادر آموزشي، 2/37 درصد از فضاي آموزشي نامناسب، 9/35درصد از خدمات كتابخانه اي نامناسب و منابع و كتاب هاي درسي بيشترين ميزان نارضايتي را دارند.در دانشگاه هاي دولتي تهران، 3/59درصد دانشجويان از شيوه مشاوره و آموزش استادان و 1/8 درصد از شيوه عملكرد كادر آموزشي ناراضي هستند؛ در حالي كه درصد كمتري از دانشجويان حضوري از امكانات رفاهي نارضايتي دارند. ميزان رضايت از توانايي استادان در تدريس در هر دو نظام آموزشي در حد متوسط بوده است. نتيجه گيري: نتايج نشان مي دهد كه ميزان رضايت دانشجويان حضوري از شيوه آموزشي خود بيشتر از دانشجويان غيرحضوري(پيام نور)مي باشد. به كارگيري بيشتر فناوري هاي آموزشي و مواد كمك درسي و نيز تجهيزات و امكانات در افزايش ميزان رضايت دانشجويان پيام نور مي تواند تاثيرگذار باشد. كليدواژه ها: آموزش حضوري، آموزش غيرحضوري، دانشجويان كتابداري و اطلاع رساني، كتابداري و اطلاع رسان