رويكرد كيفي در آموزش نظري معماري،مفهوم مكان در درس سير انديشه هادر معماري

آموزشهاي نظري خصوصا در رشته هاي هنر و معماري در دوره تحصيلات تكميلي متوجه نظريات پايه انديشمندان در شاخه هاي مختلف اين رشته ها بوده كه اغلب به شكل خطي و يك سويه از دانش مكتوب در كلاسهاي درس انتقال داده مي شود. هدف اين تحقيق، در نقد روشهاي كمي رايج، خطي و يك سويه در كلاس نظري، پيشنهاد روش كيفي است كه بتواند با مشاركت مستقيم دانشجويان، ارتباط نزديك مصرف كننده با بنا را در مفاهيم نظري انتقال دهد. در اينجا، مفاهيم نظري را در مفهوم مكان و تجربه بودن افراد در مكان به عنوان يكي از مباحث رابطه فرد و محيط جستجو كرده است. رويكردي كيفي كه توسط اين تحقيق در دانشكده معماري دانشگاه علم و صنعت در دوره كارشناسي ارشد گرايش مسكن براي نخستين بار مطرح شد بر پايه يكي از روشهاي تحقيق كيفي در ادراك محيط با عنوان پديدارشناسي شكل گرفت. هدف زيربنايي اين روش، فهم تجربه بودن است كه در اينجا به منزله ارتباط مستقيم و زنده دانشجويان با محيط معماري است. لذا از سر فصل كلاس سير انديشه با محوريت شكل گيري معماري، مسيله اي كه در اين باب طرح گرديد جايگاه مفهوم مكان و چگونگي درك آن بود. بنابراين، دانشجويان با قرارگيري در مكاني كه قبلا آن را تجربه نكرده اند، به طريقي متفاوت از مطالعه صرف در مكان قرار گرفته و با آن مكان ارتباط برقرار كردند. نتيجه اي كه در نهايت از اين تجربه بدست آمد، درك جايگاه مفهوم مكان كه به ارتباط استفاده كننده و معماري بر مي گردد توسط دانشجويان ارشد معماري بود كه البته تا پيش از آن غالبا خود را در جايگاه حرفه مند معمار قلمداد مي كردند