گزارش يك مورد از انشعاب تنه مشترك شريان تيروييدي ايما و تيموسي از شريان براكيو سفاليك

گزارش يك مورد از انشعاب تنه مشترك شريان تيروييدي ايما و تيموسي از شريان براكيو سفاليك

مقدمه: شريان تيروئيدي ايما اولين بار در سال 1786 توسط نوباور (Neubauer)، كشف و گزارش گرديد. اين شريان كه در اكثر كتاب¬هاي مرجع آناتومي توضيح داده مي‌شود، ممكن است از قوس آئورتا، از شريان براكيوسفاليك و يا ازديگر شريان‌هاي بزرگ در مدياستينوم فوقاني منشاء بگيرد. شريان تيروئيدي ايما بيشتر به‌عنوان يك شريان جبراني در مواقعي كه يكي از شريان‌هاي تيروئيدي كارآيي كافي براي تغذيه غده تيروئيد را نداشته باشد، در نظر گرفته مي‌شود. گاهي از اوقات شاخه كوچكي از اين شريان به غده تيموس نيز مي‌رسد. شريان تيموسي معمولاً از شاخه مدياستينال قدامي شريان اينترنال توراسيك منشاء مي گيرد اما در مواردي نيز ممكن است از قوس آئورتا، شريان براكيوسفاليك، كاروتيد مشترك و يا از تنه اصلي شريان اينترنال توراسيك نيز جدا بشود. منشاء اصلي آن از شريان تيروئيدي ايما، بسيار نادر گزارش شده است. گزارش مورد: اين مورد نادر در جسد يك مرد 65 ساله مشاهده شد كه تنه مشترك شريان تيروئيدي ايما و شريان تيموسي با قطرسه ميليمتر، از شريان براكيو سفاليك منشعب گرديد و بعد از مسير كوتاهي به دوشاخه صعودي(شريان تيروئيدي ايما) و نزولي(شريان تيموسي) تقسيم شد. شريان تيروئيدي ايما با طي مسيري به سمت چپ و بالا تا كنار تحتاني ايتموس غده تيروئيد ادامه پيدا كرد. در اين محل يك شاخه از آن جدا شدكه پس ازرسيدن به بخش تحتاني لُب چپ تيروئيد، در جهت قدامي خلفي عميقاً به غده تيروئيد نفوذ كرده ودر غده پاراتيروئيد تحتاني چپ ختم گرديد. شاخه اصلي تيروئيدي ايما تا كناره فوقاني ايسموس تيروئيد ادامه مسير داد و سپس بدوشاخه راست و چپ تقسيم شد. هريك از اين شاخه ها بعد از ارسال يك شاخه آناستوموزي برزگ به شريان تيروئيدي فوقاني سمت خود، بصورت چند شاخه ريز در بخش فوقاني لب تيروئيد ختم گرديد. شريان تيموسي سه سانتيمتر بطرف پايين ادامه مسير داد ودر پايان بصورت دو شاخه در لُب‌هاي راست و چپ غده تيموس پايان گرفت. غده تيروئيد در اين جسد، اندازه‌اي بزرگتر از حد نرمال داشت و غده تيموس نيز عليرغم سن بالاي كاداور، با دولب راست و چپ، براحتي قابل تشخيص و تشريح بود. نتايج: با توجه به منشاء جنيني و تكاملي غدد پارا تيروئيد تحتاني و تيموس، از بن بست‌هاي حلقي مجاور هم، تأمين خوني آنها از يك تنه شرياني مشترك، زياد دور از ذهن بنظر نمي‌رسد بويژه اينكه غدد پارا تيروئيد و تيموس همچنان‌كه در اين‌مورد اخير مشاهده شده، بيشتر از اندازه طبيعي رشد كرده و بزرگ شده باشند. در اعمال تيروئيدكتومي، موقعي كه جراح با يك غده تيروئيد بسيار بزرگ سر و كار داشته باشد، وجود شريان تيروئيدي ايما و انشعاب شاخه هايي از آن به سمت بخش تحتاني لُب‌هاي تحتاني غده تيروئيد، راهنماي ارزشمندي براي يافتن غدد پارا تيروئيد تحتاني و حفظ آنها خواهد بود تا از هيپوكلسمي بعدي بيمار و عوارض خطير ناشي از آن جلوگيري بعمل آيد.