تلقي هيدگر از زبان در هولدرلين و ذات شعر

هيدگر، متفكر بزرگ آلماني (كه دغدغه تفكرش "وجود" و پرسش از حقيقت است)، در سال 1936 در نوشته اي با عنوان "هولدرلين و ذات شعر" به بررسي شعر (پوييسيس يا خلق نامستوري) كه ذات زبان است و ارتباط آن با ساحت قدس مي‌پردازد. هيدگر با وام گرفتن پنج گفته از هولدرلين و تفسير آنها، حقايقي را درباره شاعري كه اصل زبان يا به عبارتي ديگر زبان اصيل است بازگو مي‌كند كه راهگشا در ‌انديشيدن در باب وجود (تفكر اصيل) است. او با الهام از گفته‌هاي هولدرلين (شاعر محبوب هيدگر) معتقد است كه شاعري بي‌شايبه‌ترين پيشه است كه نه تنها دخل و تصرفي در عالم و آدم ندارد بلكه گشوده به روي ساحتي فراتر از زمين (ساحت قدس) و حقيقت است. خطير بودن اين پيشه از آنجاست كه سكني گزيدن انسان بر روي زمين با شعر كه همانا پاسخ به دعوت لوگوس )وجود يا اساس ظهور، زبان هستي) براي به نامستوري در آوردن است پيش مي‌آيد و اين مهم تنها به انسان شاعر سپرده شده تا چيزها را بنامد و با ناميدن، سهمي‌ در ظهور چيزها بر عهده گيرد. به عبارتي ديگر شاعر خدمت به گشودگي و ظهور مي‌كند. در شاعري، موجودات آنگونه كه هستند (به شيوه اصيل) نشان داده مي‌شوند. شاعر با ناميدن (زبان)، حقيقت موجودات را به منصه ظهور مي‌كشاند. بر اين اساس، ناميدن پرده گشودن از رخساره حقيقت است. اين سرآغازِ ناميدن قدسيان و در پي آن، ناميدن چيزهاست. شاعر با تفكر حضوري و آماده ساختن خويش براي گشوده شدن ساحت قدس به روي خود، همزباني اصيل خود با قدسيان را آغاز مي‌كند و سپس بر اساس اين همزباني به ناميدن چيزها مي‌پردازد. شاعري، ذات زبان است كه وجود و ذات چيزها را مي‌نامد. اصل سخن گفتن، شعر است. شاعري، گفتي (saying) است كه در آن، موجود براي اولين بار ناميده مي‌شود؛ يا به عبارتي ديگر وجود موجود بنا نهاده مي‌شود. لذا شعر است كه اساس سخن گفتن و زبان را ممكن مي‌گرداند. شعر، زبان اوليه يك قوم تاريخي است و شاعر واسطه‌اي است بين خدايان و آدميان كه از جماعت بيرون ايستاده و در "مابين" زمين و آسمان قرار گرفته است. از موضع هيدگر در قبال نسبت نزديك بين هنر و شاعري مي‌توان دريافت كه آنچه اينجا در باب شعر گفته شده است گوياي مقام خطير زبان در تفكر اوست.