حكم و معرفت

در اين مقاله نشان داده شده است كه برخلاف قول مشهور، هرگز چنين نبوده است كه در كل تاريخ معرفت شناسي غرب معرفت همواره به‌مثابهِ باور صادق موجهي تعريف شود كه حكم يكي از اجزاي ضروري مولفّه توجيه در آن است. با بررسي برخي از فقرات آثار دكارت و لاك، موارد نقضي براي اين قاعده ذكر شده است. سپس نشان داده شده است كه بعد از ايمانويل كانت بود كه ميان معرفت و حكم پيوند وثيق برقرار شد. همچنين از اين ايده دفاع شده است كه با وجود آنكه معرفت قضيه اي، كه مستلزم صدور حكم است، در بسياري از موارد، به ويژه در ساحت علم، تنها قسم معرفت قابل اتكا است، در عين حال موارد بسياري وجود دارند كه معرفت قضيه اي كارآمدي لازم را ندارد.