تاثير تمرينات منظم بدني و فعاليت هاي وامانده ساز قبل و پس از آن بر كمپلكس فعال كننده پلاسمينوژن بافتي و مهار كننده آن در خون موش هاي ويستار

تاثير تمرينات منظم بدني و فعاليت هاي وامانده ساز قبل و پس از آن بر كمپلكس فعال كننده پلاسمينوژن بافتي و مهار كننده آن در خون موش هاي ويستار

براي مطالعة اثر تمرينات منظم بدني و فعاليت هاي وامانده ساز در قبل و پس از آن بر كمپلكس فعال كنندة پلاسمينوژن بافتي (t-PA) و مهاركنندة فعال كنندة پلاسمينوژن بافتي نوع I (PAI-1) در خون، 48 سر موش صحرايي نر ويستار 3 ماهه به طور تصادفي به دو گروه تمريني و كنترل و زيرگروه هاي مربوط شامل پايه، حاد قبل از يك دوره تمرين، استراحتي پس از 8 هفته تمرين، حاد پس از 8 هفته تمرين، استراحتي به دنبال 8 هفته قرارگيري در قفس، حاد پس از 8 هفته قرارگيري در قفس تقسيم شدند (هر گروه 8 سر موش). برنامه هاي تمرين استقامتي 8 هفته اي (هفته اي 5 جلسه و هر جلسه با سرعت 15 تا 22 متر در دقيقه به مدت 25 تا 64 دقيقه) و فعاليت وامانده ساز (5 دقيقه دويدن با سرعت 20 متر در دقيقه، 10 دقيقه دويدن با سرعت 25 متر بر دقيقه و سپس با سرعت 30 متر بر دقيقه تا حد واماندگي) روي نوارگردان بدون شيب اجرا شد. خون گيري با شرايط كاملاً مشابه و پس از دست كم 12 ساعت ناشتايي شبانه انجام شد. براي آناليز آزمايشگاهي t-PA، PAI-1 و كمپلكس t-PA/PAI-1 از روش الايزا استفاده شد. پس از بررسي داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و آناليز واريانس در اندازه گيري هاي مكرر مشخص شد اجراي فعاليت هاي وامانده ساز قبل و پس از تمرينات منظم بدني موجب تخريب فرايند فيبرينوليز مي شود. به طور جالب توجهي اين تخريب ناشي از فعاليت وامانده ساز در گروه تمريني پس از 8 هفته تمرين بدتر از گروه كنترل بود، به طوري كه موجب افزايش معني دار t-PA (04/0 = P) و PAI-1 (000/0 = P) و غير معني دار t-PA/PAI-1 (857/0 = P) در گروه تمريني در مقايسه با گروه كنترل شد . از سوي ديگر، تمرين منظم بدني به افزايش معني دار t-PA (001/0 = P) و كاهش غيرمعني دار PAI-1 (104/0= P) در مقايسه با گروه كنترل انجاميد. بر اساس اين يافته ها مي توان گفت اجراي تمرينات منظم بدني تاثير زيادي بر خرابي ناشي از فعاليت وامانده ساز بر دستگاه هموستازي ندارد، اما تمرين منظم با شدت متوسط موجب بهبود نسبي فرايند فيبرينوليز مي شود.